Over de helft!

Lieve allemaal,

We hopen dat de eerste Koningsdag ooit jullie allemaal goed is bevallen. Wij hebben het in Sydney op onze eigen manier gevierd. Na twee weken vol nieuwe belevenissen hierbij een update.

Vrijdag 25 april zijn we ’s ochtends bij tijds weer met de trein naar het centrum van Sydney gereden. Toen we daar aankwamen regende het dat het goot helaas, waardoor we eigenlijk uit nood in een overdekt shopping centre belandden. Vanuit daar konden we op de eerste etage een lange optocht voorbij zien koen. Het bleek Anzac day, waarop jaarlijks de 25e april de Australische oorlogshelden worden herdacht. Het was voor even leuk om te zien, maar met regen is toch alles snel treurig. Gelukkig was er wifi en hadden we de laptop bij ons zodat we het een en ander konden uitzoeken voor de rest van onze reis.
Ook konden we op deze manier Mick op de hoogte brengen dat het voor 1 uur (dan mochten de winkels open) niet veel bijzonders was in dit noodweer. Toen het eenmaal 1 uur was zijn we de winkels in de nabije omgeving van het shopping centre gaan bekijken. Brian hoopte op een winkel die zijn pet kon maken, maar zoals we in Bergschenhoek de Turkse naaisters en schoenmaker Bik kennen, hebben ze die hier niet. Een nieuwe kopen was dus de logische aankoop van deze winkeltrip. Wonder boven wonder klaar het einde van de middag helemaal op. IN de haven hebben we op een steiger gezeten en enkele straatartiesten aanschouwt. Kort daarop schoven we samen met Mick, Kim en Thom aan op een zonnig terras waar we profiteerden van een happy hour; pizza-cocktails-corona’s. We bespraken de plannen voor zaterdag, Koningsdag.
Zoals afgesproken zouden we naar Bondi beach gaan, het weer liet dat gelukkig toe. Alhoewel de zon amper tevoorschijn kwam, zijn we met de bus met z’n allen naar het befaamde strandje gegaan. Natuurlijk zijn we ook het water ingegaan om gebruik te maken van de hoge golven. Totaal hebben we het toch zeker 2 uur volgehouden in het water. Kwallenbeten op zijn arm en in zijn nek deden Brian uiteindelijk besluiten het water uit te gaan. Gelukkig konden we gebruikmaken van de douche van onze vrienden en heet water bleek het beste mediciijn voor de beten. ’s Avonds genoten we van een spetterende vuurwerkshow, niet helemaal speciaal voor Willem, maar iets dat in de haven van Sydney iedere zaterdag wordt georganiseerd. De jaarlijkse vuurwerkshow in de Leeuwenkuil (Bergschenhoek) kan hier nog een puntje aan zuigen. Vervolgens hebben we in een bruin stamcafé van Max en Mick, the three monkeys nog wat drankjes gedaan om daarna voorlopig afscheid te nemen.

Zondag reden wij met onze camper door richting de blue mountains, een nationaal park met bijzondere rotsformaties. Via tussenstops in het Sydney Olympic Park en een outlet centrum reden we het begin van de toeristische route. Zo zagen we de cascades van Leurra, kleine watertrappen omringt door regenwoud en de Wentworth falls, een grote waterval die grenst aan stijle rode bergwanden. Het was zoeken naar een gratis overnachtingsplaats die middag en die zoektocht duurde bovengemiddeld lang. Zo bleek ons campingboekje achterhaald en de navigatie loodste ons naar een volledig onbekend terrein.
Uiteindelijk heeft Claudia bij een motel gevraagd of we na al dat resultaat loze gezoek op de parkeetplaats mochten staan, desnoods tegen een vergoeding. De eigenaresse zou het voor een keer door de vingers zien, gelukkig!
De witte bergen had op de grauwe en mistachtige maandag een betere benaming geweest voor dit toch indrukwekkende landschap. De ‘hoofdattracties’ van de blue moutains zijn de three sisters en echo point. Beide bijzonder gevormde bergketens van rode gesteentelagen, gehuld in zoveel mist had het echter een wat duister aanzicht. We vervolgden onze weg richting het noorden (kust) en overnachtten na een kilometerrijke dag, gratis op een parkeetplaats bij een tankstation.
De benzineprijzen en dieselprijzen zijn hier trouwens beduidend lager dan in Nederland. Vreemd genoeg is de diesel hier doorgaans duurder dan de ongelode benzine! Waar we in Nederland soms verschillen zien van enkele centen per liter, kan het hier soms 20!! cent schelen per liter (gemiddeld 1.05 euro per liter benzine). Bovendien zijn die verschillende benzineprijzen soms zichtbaar in een dezelfde straat, makkelijk bespaard dus als je je ogen open houdt.
Op dinsdag hebben we onze eerste stop gemaakt in Port Macquirie, waar een koala ziekenhuis is gevestigd. Door heel Australië zijn dergelijke initiatieven te vinden, waarbij vrijwilligers zich inzetten voor het welzijn van gewonden, zieke of anderszins zwakke koala’s. De overheid subsidieert dit niet, waardoor met voornamelijk afhankelijk is van giften en mensen die koala’s adopteren. Het is mooi om te zien hoe bijna volledig verbrande knuffelbeertjes, want dat zijn het, weer herstellen en in parkjes als deze weer zo goed als het gaat een een leven lijden in eucalyptusbomen tot ze eventueel sterk genoeg zijn om terug de volle natuur in te gaan. Port Macquirie is een prachtig kustplaatsje met een beeldige rotskust. In een van de vele baaitjes stopten we voor de lunch en spraken we met een local die er pas enkele weken woonde. De beste mevrouw had zoveel tips dat we hier zeker 3 weken konden blijven, maar dat hebben we toch maar niet gedaan.
Niet veel later reden we via de waterfall way tot aan Dorrigo. Enkele kleine watervallen passeerden we tot we uiteindelijk stopten bij de Danger falls. Een brede waterval temidden van kleurrijke flora en fauna. Nog net daarvoor zagen we een schildpad op de weg lopen, althans zo dachten we. We zijn gekeerd om het te bekijken en ons vermoeden klopte maar het diertje dat op een onverklaarbare plaats was, was helaas al eerder aangereden en niet meer te helpen. Zo bleef het wachten op onze eerste levende schildpadden in het wild. Op onze weg terug naar de highway, die over de gehele oostkust goed begaanbaar is, parkeerden we wederom op een ‘rest area’. Deze parkeerplaatsen bedoeld om alle type chauffeurs op tijd te laten rusten, zijn meestal voorzien van toiletten, barbecues en stromend water. Overal langs de weg wordt met borden gewaarschuwd voor te lang achtereen rijden en een powernap wordt dan ook veel aangeprezen. Op ongeveer de helft van deze rest areas is overnachten in voertuigen toegestaan.
Op woensdag 30 april reden we door naar Yamba, een minder toeristisch plaatsje dat goede surfmogelijkheden zou moeten bieden zo hoorden we eerder. Ook schijnen er rotsten te zijn vanwaar je in zee kunt springen. Helaas bleek meerdaagse surfcursus alleen mogelijk in schoolvakanties, die waren net achter de rug. Een blik in de lonely planet, die we hier veel gebruiken, leerde ons dat surfen in Byron bay (een echte toeristische trekpleister) zelfs goedkoper was. We zijn toen dus maar doorgereden en hebben de Cliffs om af te springen uiteindelijk ook niet kunnen vinden, bovendien was het weer er ook niet erg naar om te zwemmen.
In Byron hebben we toen surflessen geboekt voor drie opeenvolgende dagen. Na onze eerste surfles, die vooral bestond uit vallen en weinig opstaan, genoten we ’s middags van het mooie weer. Op een rest area richting Ballina hebben we de camper geparkeerd. Hier was overnachten eigenlijk niet toegestaan, maar Brian zou voor de te riskeren problemen instaan.
Gelukkig bleek er zowel deze als de volgende nacht geen haan te kraaien naar onze aanwezigheid op deze parkeerplaats.
Vrijdag en zaterdag ging het surfen een stuk beter, we kregen de smaak te pakken. Tot op de dag van vandaag zouden we dit ook zelf in de praktijk willen brengen, maar de volle planning en het weer hebben dit nog niet toegelaten. Het weer werd namelijk wederom minder. En zowel op vrijdag als zaterdag moesten we daarom ook rennend door de straatjes van Byron heen om onder de afdaken te blijven. Wel besteedden we deze regenachtige uren om na te denken over ons verder verblijf in Australië. Zo boeken we op zaterdag uiteindelijk nog een trip voor Fraser Island en de whitsundays.
Zaterdagmiddag reden we door naar Nimbin, een plaatsje wat mer het binnenland in dat voornamelijk hippies als inwoners heeft. Er was precies een festival bezig, het zogeheten Mardi grass festival. Hierbij bleek vooral het eren van het ‘wondermedicijn’ wiet de primaire bezigheid. Zo waren er optochten met oude Volkswagen busjes die opblaasbare joints van enkele meters vervoerden. Het was grappig om te zien, maar veel wijzer werden we hier niet en daarom zijn we ook maar snel weer doorgereden. Niet veel verder bleek een klein fruitboertje plaats te hebben voor onze camper om de nacht door te brengen.

Op zondag reden we door naar Surfers Paradise. In een van de voorstadjes, genaamd Carrara kreeg Claudia eindelijk de kans om een grote markt te bezoeken. IN al haar enthousiasme smeet ze toen de deur dicht die ze vanbinnen handmatig op slot had geklikt. Normaal niet erg, ware het niet dat ze de sleutels in de auto liet liggen. De Australische ANWB is toen op komen draven om dit ongelukje te verhelpen. De markt hebben we daarna toch nog bekeken, het heeft een heel divers aanbod van levensmiddelen tot aan huis/tuin benodigdheden. Het was al laat in namiddag toen we in Surfers arriveerden. De campings die hier zijn bleken 45 dollar per nacht en we kozen er daarom voor om in de omgeving naar een gratis alternatief te zoeken. Uiteindelijk vonden we die op een parkeerplaats van een vogelpark, een van de medewerkers die naar huis vertrok gaf ons toestemming om hier te overnachtten. We lagen vredig te slapen toen er plots rond 0:30 uur een man op onze deur klopte. Het hek even verderop moest dicht en we moesten per se buiten dat hek gaan staan. Met de slaap van klaasvaak in zijn ogen heeft Brian de auto toen op een heuveltje iets verderop gezet. Deze plek was echter zo opzichtig voor voorbijkomend verkeer dat we snel na zonsopkomst zijn vertrokken hier. We kozen ervoor om deze zonnige dag aan het strand te besteden. Hoge golven en de frisbee hielden ons zoet, waarna we het centrum van surfers verder verkenden. Op aanraden van een Nederlandse meisje dat we in Fijij hadden ontmoet deelden we een ijs(je) van de Baskin & Robbens. Mocht je als ijsliefhebber ooit zo’n zaak tegenkomen, loop er dan vooral niet voorbij (cheescake caramel is onze grote favoriet). Bij de Mac Donald kwamen we Mick tegen, beiden waren we hier enkel voor de wifi;)! Na een kort onderonsje haalden we een pyta gyros bij een van de weinige Griekse tentjes die we tot nu toe hebben gezien en parkeerden we net voorbij onze spot van de nacht daarvoor. Hier werden we gelukkig niet lastig gevallen en was het overigens wel toegestaan te overnachtten.
Op dinsdag zouden we volgens ons recent opgestelde planning doorrijden naar Brisbane maar dit liep anders. We kozen ervoor om in Currumbin het dierenpark te bezoeken. Belangrijkste reden hiervoor was dat Claudia heel graag met een koala wilde knuffelen en op de foto wilde. Dit lukte gelukkig, maar verder voerden we hier ook kangoeroes en zagen diversen shows. Een bekeuring voor te lang parkeren was het enige smetje op deze leuke dag. Hierna reden we door naar het appartementencomplex waar K,M&T verbleven. Wij konden hier namelijk voor de aankomende nacht, overnachten. We genoten van de hot tub die in de ‘tuin’ stond en zagen op het balkon prachtige vogels/papegaaien de door Mick neergelegde broodkruimels eten.

Op woensdag stapten we weer in de camper en reden we, dit keer met 3 extra passagiers naar Brisbane. Aldaar zou namelijk een dag later voor M,K&T het vliegtuig wachten om hen naar Azie te brengen. We reden met elkaar naar een uitkijkpunt om de skyline van Brisbane te bewonderen. Daarna reden we naar het centrum om daar wat winkels en te bekijken en gezellig een laatste drankje te doen alvorens we hen afzetten bij het motel. Wij reden door naar Red Rocks om hier de nacht door te brengen op een camping aan zee. De camper had namelijk weer flink behoefte aan stroom, wat eens in de circa 3 dagen nodig is om de koelkast draaiende te houden voor onder andere onze kipburgertjes.
Donderdag 8 mei reden we door naar Noosa, een schattig plaatsje aan de kust van Zuid-Queensland. Er zijn parelwitte baaitjes, een bosrijk wandelgebied (koala spotmogelijkheden) en een dolfijnen uitkijkpunt. Tevens zijn er midden in het dorpje ook meertjes/water doorgangen waaraan schitterende huizen staan gebouwd. Waar wij vlonders kennen en begroeide slootkanten, is dat daar allemaal wit zand. Uniek toch, een achtertuin vol wit zand! Helaas zagen we dit alles slechts kort vanuit de camper, aangezien het erg slecht weer was. In de bibliotheek maakten we gebruik van het internet om nog wat dingen op te zoeken en om wat foto’s op facebook te zetten. Op de parkeerplaats hoorden we een krijsend geluid. Na enig onderzoek bleken het honderden vleermuizen die over kwamen vliegen. Deze nestelden zich in de bomen vlakbij de bieb, waardoor we ook deze wezens nog op de foto konden zetten. We reden vervolgens door naar het plaatsje Gympie, waarvoor een grote rest area basis bleek voor de nacht. Al vroeg zijn we vanochtend opgestaan, want even verderop in het plaatsje Tin can bay, zouden zeldzame Indo Pacific Humpback dolphins te zien moeten zijn. We bleken geluk te hebben want een vrouwelijke dolfijn met haar 2 jarig oude kalf kwamen al vroeg de baai ingezwommen. Hier worden dagelijks wilde dolfijnen gevoerd (als ze op komen dagen). Uiteraard was het geen moeilijke beslissing om voor 5 dollar (plus 5 extra voor een vis) tot enkels diep het water in te gaan om deze prachtige dieren van dichtbij te bekijken. Na deze indrukwekkende ochtend, die op de achtergrond ook werd gevolgd door hongerige pelikanen reden we door naar Rainbow beach. Hier zal morgen onze trip naar Fraser island starten. Het einde van de ochtend keken we vanaf het vaste land alvast wat ons te wachten staat, want het eiland is vanaf hier te zien. We liepen een rondje over de stranden bij Inskip point, waar oorspronkelijk de dolfijnen die we vanochtend voerden vandaan komen. We stonden versteld van het aantal blauwe krabbetjes dat hier rondkrioelen, het leken wel mieren. Plots zag Claudia iets uit het water omhoog komen, het bleek een schildpad! Die hadden we nog nooit in het wild gezien en daarom zijn we dan ook zeker een uur blijven staan in en rond een poeltje aan de kust. Uiteindelijk lukte het dichtbij de zeeschildpad(den) te komen, wat een prachtige tekeningen hebben zij (op hun kop). We zijn terug gereden naar Rainbow beach, dat deze naam draagt omdat er op de bergwand die vanaf het strand te zien is, bij goed weer, naar het schijnt alle kleuren van de regenboog te zien zijn. Ondanks dat de zon slechts af en toe doorkwam zijn we met een door Brian gevonden Bodyboard de hevige zee ingegaan. Daarna hebben we onze camper geparkeerd bij een van de backpack accommodaties, waar de camper de komende drie dagen ook zal blijven staan. De komende dagen, op Fraser eiland, zullen we namelijk met andere reizigers in 4x4 jeeps rondrijden om het grootste zandeiland van de wereld te verkennen.

Voor jullie allemaal een fijn weekend, we hopen dat jullie onze belevenissen (nog steeds) met plezier lezen. We zijn inmiddels over de helft!

Een dikke knuffel,

Brian & Claudia