Op naar Azië

Lieve allemaal,

Na ruim 5 weken te hebben genoten van Australië, schrijven we jullie voor de laatste keer vanuit dit land. Een land dat groter is dan 'ons' gehele continent Europa! Daarom ook zeker een land dat wij nog eens zouden willen bezoeken. Zij het alleen al voor zijn veelbelovende Westkust en outback(binnenland). De Oostkust die wij in de camper hebben verkend vanaf Melbourne tot en met Cape Tribulation was indrukwekkend. We hadden een druk programma en hebben geprobeerd om zoveel
Mogelijk te zien en te doen. Dat is naar ons idee erg goed gelukt en het hoofdstuk Australië betitelen wij,ondanks het niet altijd even goede weer, daarom met zeer geslaagd.

Na ons avontuur op K'Gary zijn we eigenlijk direct in de camper gestapt en verder richting het noorden gereden. Al snel zijn we in de ankers gegaan om te overnachten op een camping. De stroom op deze camping zorgde ervoor dat de koelkast en vriezer weer op
de optimale temperatuur kwamen en dat we onze camera's, laptop en telefoons ook weer konden opladen. We waren versleten na het drukke programma van Fraser Island en sliepen dan ook al nauwelijks nadat we ons eten op hadden.
De volgende morgen waren we zoals ondertussen gebruikelijk vroeg wakker en daarmee bedoelen wij een uur of 6:30. Na weer eens fijn te kunnen douchen zijn we doorgereden naar Town 1770. Onderweg spotten we vier wilde paarden die erg schuw waren en van de geluiden van langsrazende auto's in een drafje de bossen opzochten. Het weer was droevig te noemen en daarom spendeerden we de namiddag in de bibliotheek (wifi). Wel pikten we de zonsondergang (zo nu en dan verscheen hij) in de haven mee. Daarna hebben we op een simpele camping in Agnes water, het nabij gelegen plaatsje overnacht. De volgende dag was het plan om te gaan golfen en daarna te gaan surfen, aangezien hier de laatste mogelijkheid voor surfen is. Dit heeft te maken met stromingen, maar voornamelijk met de aanwezigheid van veel kwallen en krokodillen verder richting het noorden. Gelukkig was het droog en stonden we al om 7:45 op de golfbaan van Agnes Water. Al snel zagen we enkele kangoeroes, die aandachtig keken hoe Brian de eerste paar holes voltooide. We waren de enige op de golfbaan op dat moment en dat maakte het moment samen met de kangoeroes mogelijk nog specialer. Als een ware golfbalzoeker betaamt keerden we met meer ballen terug dan waar we mee begonnen waren. Na 9 holes die qua score niet hoogstaand waren maar ook zeker niet slecht eindigden we onze eerste activiteit van de dag.
We besloten om een surfboard te huren en dis om en om te gaan. Zo konden we ook wat foto's maken en weer op krachten komen. Het board was een heel stuk kleiner en smaller dan de boards waar we het om geleerd hadden en dit maakte het ons eigenlijk onmogelijk of fatsoenlijk op de plank te staan. Brian rende met het board terug en kwam al snel
Met een groter exemplaar het strand weer op. De tijd vloog voorbij en het 'klooien' met het kleine board had ons dergelijk vermoeid dat van spectaculair surfen geen sprake was, maar we hebben toch nog voor een laatste keer bezig kunnen zijn.
De nacht spendeerden we op een rest area.
Donderdagochtend waren we al om 5:30 wakker en besloten direct maar te haan rijden. We hadden namelijk nog wat kilometers (460) voor de volgende dag af te leggen. Op vrijdag zou onze boot naar de Whitsundays vertrekken vanuit Airlie Beach. Airlie is uiteraard een kustplaats met twee bescheiden haventjes, verder een langgerekte hoofdstraat met wat accommodaties, winkels en restaurants/barretjes. Wij konden bij het hostel van X-Base voor 10 dollar overnachten en voor 12 dollar de camper stallen voor de andere dagen. We hebben hier uiteraard gebruik van gemaakt en tevens van de aanwezige voorzieningen zoals douches en een wasruimte.
Vrijdag konden we om 11:30 uur inchecken voor onze toch over de Whitsundays. Een eilandengroep met daarin een nationaal park op het hoofdeiland. Deze bestemming wordt geprezen vanwege zijn parelwitte stranden en uitgelezen snorkelmogelijkheden. Zoals we inmiddels wel een beetje gewend zijn regende het toen we aan dek gingen van Wings 3, een 8 bij 20
Meter grote catamaran. Net uit de kust klaarde het gelukkig op en daarna hebben we voornamelijk goed weer gehad. Geen strakblauwe hemel (zoals wel gehoopt), maar lange perioden met zon en zonder regen. Een uit 4 man bestaande crew was verantwoordelijk voor ons tweeën en nog eens 25 andere passagiers. Daaronder waren Milan uit Nieuwkerk en Roos uit Amsterdam. Voor de oplettende lezer een andere Roos dan de andere 020 supporter die we eerder ontmoetten. Met deze twee Nederlanders hebben we het grootste gedeelte van de trip doorgebracht. De eerste middag voeren we naar het begin van de eilandengroep en snorkelden we voor een klein uur. We hadden al snel door dat het zicht helaas bedroevend was en dit is dr dagen daarna er niet beter op geworden. We zijn natuurlijk verwend met de heldere en spectaculaire onderwater wereld van Fiji, maar we hadden veel meer verwacht van het snorkelen hier. Afijn, we mogen niet klagen natuurlijk you winn some you loose some, maar het was wel jammer. Verder beviel het verblijf aan boord van de catamaran goed. Het eten was erg goed, de bemanning aardig en de slaap en zitruimten waren ook boven verwachting op zo'n 'klein' schip. Bovendien was er op het dek een kleine hot tub die gevuld met zoutwater voor de welkome opwarming zorgde aan het einde van de dag. We kaartten wat met onze Nederlandse metgezellen en gingen rond 22:30 slapen. We lagen in een kamertje met wat anderen maar hadden een eigen 'vakje'. Een hoogslaper tweepersoonsbed met daarvoor een gordijntje ervoor, weer eens wat anders dan de camper!
Op zaterdag werden we al vroeg wakker van het ophalen van het anker. Dit produceerde een afschuwelijk geluid, een geluid dat je niemand als wekker toewenst. De hevige regenbuien en windhozen van de nacht zorgde voor een ruige zee. Veel te vroeg arriveerden we op het achterdek voor frisse lucht. De choppy vaart zoals de kapitein dat noemde leek ons en nog een aantal anderen te geel te worden. En dan te bedenken dat er mensen een hele vakantie gaan zeilen over open zeeën, wat een lol! Gelukkig ging het op het dek snel beter en arriveerden we kort daarna in een baaitje goor het hoofdeiland. Hier zagen we zeker tien schildpadden hun eerste licht van dr dag happen. Terwijl iedereen een ontbijt aan het pakken was genoten wij van het aanzicht van deze bijzondere dieren toen Brian plotseling een staart omhoog zag komen. Hij riep de duikinstructeur en die verklaarde dat het om een zeekoe ging, een zogenaamde Dewghong. Erg gaaf, weer een bijzonder dier dat we aan onze lijst kunnen toevoegen.
Met een klein rubber bootje worden we in groepjes op het eiland afgezet ren liepen richting twee uitkijkpunten. Deze uitkijkpunten bieden uitzicht op Whitehaven Beach, de foto spreekt voor zich. We daalden af naar het strand en verbleven 2 uur op deze unieke locatie. Brian spotte een klein haaitje, die te bang was om op de foto te gaan. Ook hier benutte we de in het zand aanwezige silica voor get poetsen van onze tanden en ring.
We verlieten het hoogtepunt van onze Whitsundays trip en voeren eenmaal aan boord van het moederschip verder. De zee was inmiddels kalmer, minder wind, zelfs een felle zon. Op naar een nieuwe snorkel/duik spot. Onderweg sprong plots een dolfijn enkele keren ver boven het zeewater uit. Hij was duidelijk nieuwsgierig maar liet zich na het opstellen van alle camera's niet mer zien. We lunchten,
Een soort lopend Subway buffet en sprong huppelde en rekten ons in een wetsuit, Ter voorkoming van eventuele Kwallenbeten. Drie kwart van se boor besloot hier een fundive te doen, een soort introductie duik. Dit mocht slechts tot 6 meter, waardoor wij besloten hier zeker geen duik te doen. Het snorkelen viel wederom tegen, helaas.
Het was lang wachten op alle fundivers, waardoor het er niet in zat naar een andere spot te gaan.
's Avonds bleek een van de Ierse meisjes jarig te zijn. We speelden drankspelletjes en enterden om iets voor middernacht ons beddenstee voor onze tweede en laatste nacht aan voord.
De laatste ochtend was er nog een laatste mogelijkheid om te snorkelen. Hier was de kans op schildpadden erg groot, dat is wat dr duikinstructeur zei. We lagen als eerste in het water en verlieten dat pas toen het echt begon te hozen, maar het zicht hier was bar en boos. In een mini storm werden we in het kleine rubber bootje terug gebracht aan dek.
We waren er vanuit gegaan dat we ook naar het outer reef zouden varen, de uitlopers van het Great Barrier reef. Doordat er zoveel mensen wilde leren duiken zat dit er niet in. Een wat tegenvallende tour dus met gelukkig wel enkele hoogtepunten.
Terug aan land, informeerde we direct naar de mogelijkheden om te duiken bij de Yongala. Een oud scheepswrak dat al jaren bekend staat als een van 's werelds beste duikspotten. Helaas waren er al een week geen duikers geweest en was de stroming en her zicht bad woensdag pas weer goed. Bovendien is het een duik voor de gevorderde duiker, met een totaal van 7 duiken zijn wij dat natuurlijk niet. Uiteindelijk besloten we dit niet te doen mede doordat we een spoedcursus moesten volgen aan boord voor gevorderde duiken en er hier torenhoge fees bovenop de duikprijs kwamen vanwege het instandhouding houden van het wrak.
We stapten direct weer in ons campertje dat volledig was ingebouwd. Met de hulp van een Fransman hebben we een dikke boomstronk moeten verplaatsen om uiteindelijk 'vrij' te komen. Het weer was wederom matig en we besloten daarom om flink wat kilometers te maken. Zo reden we uiteindelijk door tot vlak voor Cairns. Onderweg belden we, uiteraard handsfree, naar Deelsea Divers Den een duikorganisafie in Cairns. Na weer gratis te hebben overnacht parkeerden we om net voor 8:00 uur in de haven van Cairns. Op de Esplanade monden we voor maximaal 10 uur parkeren. We gingen aan boord van een vrij groot schip met zeker nog 40 anderen. Al snel lag de boot op bolle vaart.
De duikbriefinng was op het bovendek, de deining was daar het meeste voelbaar. We hadden uit voorzorg een pilletje genomen, driekwart van de boot duidelijk niet. Nog nooit zoveel mensen tegelijk in een zakje zien blazen...
Na iets minder dan anderhalf uur om een vaart van zo'n 20 knopen arriveerden we op het rif. De zee was hier iets milder en zo waren de verschillende kleuren in de zee goed zichtbaar. We besloten de eerste duik met gids te doen, zodat we de beste plekken zouden zien en weer even het vertrouwde gevoel kregen met toch weer een andere duikuitrusting. We waren de eerste in het water en al direct kwam en een grote vis baar ons toe. Deze vis laat zich graag onder zijn kin kietelen, zoals op de foto te zien. Hij wordt Wally genoemd door de instructeurs die hem vaak tegenkomen op het rif.
Ook zagen we al snel de filmster Nemo en zijn moeder. Na ongeveer 40 minuten boven prachtig koraal keerden we terug boven water. Onze tanks werden gevuld en we konden nu helemaal samen het water in. Onze tweede duik liep in het begin niet zo soepel, want we waren al snel de 'weg' kwijt. Onderwater communiceren is lastig en de weg vragen aan een toevallig voorbijganger is al helemaal onmogelijk. We arriveerde in een dieper gedeelte en flipperden een stuk boden op zo'n 16 meter af. We zagen een blauw gestipte pijlstaartrog en even later een schattig rifhaaitje. Ook Wally kwamen we nog even tegen.
Na een lunch die bestond uit enkele salades en broodjes, voeren we een stukje verder. Deze spot wordt Turtle Bay genoemd, vanwege het feit fat het een broedplaats voor schildpadden herbergt. We keken aandachtig naar de onderwatermap en maakten ons plan. Eenmaal op zo'n 6-8 meter leek het onderwater echter niet op de weg die wij hadden uitgestippeld. We keerden tegen het gevoel in wat linksaf en kwamen in een dieper gedeelte. Toen Brian zag dat Claudia kort achter hem plots flink begon te gebaren keek hij wat lacherig achterom. Toen zag hij wat Claudia al wat eerder zag, een grote, gaaf getekende schildpad. Deze zogenaamde groene schildpad vond het prima dat wij zeker 10 minuten met hem mee gezwommen. Na dit absolute hoogtepunt keerden wij voldaan terug naar de oppervlakte. Zo kwam er na de rustig verlopen terugtocht een einde aan weer een super ervaring in Australie; (3) duiken in het great barrier reef.
Terug in de haven van Cairns gebruikten we de douches van het 'lagoon'. Aangezien er hier niet in zee gezwommen mag worden is er een soort groot zwembad/lagoon aangelegd. We stapten in de camper en reden verder Noordwaarts, waar we uiteindelijk in Mossman aan een agent vroegen waar we konden overnachten. De uiterst vriendelijke en behulpzame agent, een voorbeeld voor alle blauwhemden in Nederland, wees ins de weg. Niet veel verder parkeerden we in Newell bay vlak onder een boom. Deze boom had een gemaskerde uil eveneens uitgekozen voor de nacht, hij schrok van het licht en vloog vlak over ons heen.
Toen we op dinsdag wakker werden leek het alsof de hemel was open gebroken. Regendruppels als pingpongballen kletterden op het dak. Na een vlug ontbijtje waren we blij dat we de grasvlakte überhaupt nog af kwamen. We reden door richting ons meest Noordelijke stop: Cape Tribulation. Alvoor we hier arriveerden stopten we net voor Daintree village, waar het oudste nog levende regenwoud op aarde begint. Het Daintree Rainforest kenmerkt zich verder doordat het ren thuis is voor veel unieke diersoorten. Een daarvan wilden wij maar wat graag zien en we kozen een bedrijfje dat met kleine bootjes de Daintree River overvaart. Onze kapitein was een vrouw, dat beloofde niet veel goed en Brian is dus maar naast haar gaan zitten. Een extra paar scherpe ogen kon vast geen kwaad. We waren echter nog geen twee
Minuten onderweg torn mevrouw dr kapitein bewees wel degelijke perfecte ogen te hebben. Strak gecamoufleerd lag een vrouwtjeskrokodil in de modder. Het bleek het begin van een dierrijke en planterijen speurtocht over het water.
Uiteindelijk zagen we zeker 7 volwassen krokodillen, eens zoveel mini crocs, enkele kingfishers (blauwe vogeltjes) en een common tree snake! Ditlaatste was vooral voor Brian een moment van opwinding aangezien hij al zijn hele Aussie trip op zoek was naar een wilde slang. Toen we twee groepen hadden afgezet aan de noordkant van de rivier keerden wij met nog een ander stel en hun twee kinderen terug naar de zuidkant. Op de terugweg kregen we de kans om nog eens naar de slang en de vogels te kijken en een goede foto te maken.
Na Kate alle lof te hebben toegezongen over haar stel scherpe kijkers, stapten we de camper weer in. Met een veerpont zijn er toen naar de overkant gegaan, terwijl we net naast het pondje nog een enorme krokodil zagen. Vanaf de Noordkant van de Daintree rivier begint het 'echte' regenwoud, een thuisbasis boor de Cassowary. Deze vogel die het best omschreven kan worden als een neushoornvogel en de bouw heeft van een struisvogel, laat zich echter maar zelden zien. Via enkele wandelpaden verkenden we het regenwoud, aan regen bleek zoals verwacht geen gebrek. Het was inderdaad vochtig en klam, maar het was een mooie ervaring om hier rond te lopen. Op het strand van Cape Tribulation waaiden we uit, met onze ogen wijd open want er kunnen hier dus ook crocs aanwezig zijn.
Uit een van de palmbomen haalden we een kokosnoot die Brian vakkundig kraakte. Terug in de camper aten we de verse kokos.
Hierna keerden we, want het pad verder richting het Noorden is enkel begaanbaar voor 4x4's. Na de terugweg door een uniek stukje Australië waarin we helaas niet de Cassowary zagen, reden we weer naar Mosmann. Daar sliepen we op een tweede rest area.

Woensdag hebben we Mossmann Gorge bezocht, waar iedereen koos voor een shuttle bus zijn wij lekker heen en terug gaan lopen. Onderweg nog een stuk mooi regenwoud gezien en eenmaal bij de Gorge wat foto's geschoten van de prachtige waterpartij. Op een rots net voor het uitkijkpunt zagen we nog een zoetwater schildpad en vlak daarnaast zwommen enkele regenboogforellen. Aan wildlife hebben we hier zeker geen gebrek gehad, gelukkig! 's Middags het stadje Cairns, met nadruk stadje want het is niet zo groot, doorlopen. Nog wat souvenirs gescoord voor het thuisfront, nu maar hopen dat het in de tassen blijft passen;)! Ook weer wat onderdeeltjes voor de Gopro aangeschaft, zoals een rode lens. Dit moet zorgen voor nog scherpere onderwaterfoto's. Al is de foto van de schildpad al behoorlijk scherp vinden jullie niet? Ook nog een ijsje gehaald bij Baskin en Robbins, helaas wat minder spectaculair dan toen in Surfers. Als afluister nog even gezwommen in de Lagoon, het was dan wel niet zonnig maar koud was het zeker niet.
Iets buiten de stad kozen we voor een gratis overnachtplaats, kosten besparen na al die uitgaven van de middag natuurlijk!
Vanochtend het campertje leeg geruimd en schoongemaakt. Was nog een hele klus en vooral het uitstallen van onze kleding over de gehele oppervlakte zullen we missen. Hebben het als een super chille manier van reizen ervaren, we konden overal komen en hoefden nooit op iets of iemand te wachten. Kosten technisch is het met z'n tweeën wellicht duurder dan met bussen reizen hier, want je moet toch ook veel tanken. Zo reden we hier maar liefst 6310 kilometer! De mensen die we zijn tegengekomen die alleen reizen, kiezen uiteraard voor de bus. Die dingen hebben tegenwoordig gewoon Wifi aan boord hebben we ons laten vertellen. Ook hebben we groepjes gezien van 3 of zelfs 4/5 in een camper lekker goedkoop, enig comfort of privacy hoef je dan echter niet te verwachten.
Met het campertje was alles in orde! Vanaf nu niet meer zelf (links)rijden, wordt vast weer even wennen als we straks thuis zijn.
Gelukkig is het nog niet zover, want we hebben nog 5 weken Azië voor de boeg. Zojuist zijn we vanuit Cairns naar Sydney gevlogen en morgenochtend (lokale tijd) vliegen we door naar Singapore. Zo meteen online maar een accommodatie boeken en de rest van onze reis uitstippelen, want een concreet plan is er nog niet!
De go with the flow vibe is tot nu toe bevallen en het heeft ons geen windeieren gelegd, dus waarom veranderen?

Nu alleen nog een nachtje op het vliegveld zien te vertoeven, gelukkig hebben we internet! Morgen Ilse jarig, Brian's lieve zusje, jammer dat we dat moeten missen.

Voor nu weer bedankt voor het lezen, werkze en alvast een fijn weekend.

Dikke knuffel van ons