Singapore, Kota Kinabalu, Semporna

Lieve allemaal,

Op dit moment verblijven wij in Semporna, een kustplaatsje in het Oosten van Borneo. Borneo is een eiland dat bestaat uit Brunei, Oost-Maleisië en een gedeelte van Indonesië. Wij bevinden ons nog net in Oost-Maleisië, 100 kilometer naar het zuiden vanaf het vliegveld van Tawau, begint Indonesië.
Het heeft ons wat moeite gekost om hier te komen, het loopt de laatste dagen niet vlekkeloos. Dat mag de pret niet drukken, want de komende twee dagen beloven we spectaculaire duiken te gaan maken. Hoe wij hier verzeild zijn geraakt lees je in dit verslag.

Op het vliegveld van Sydney hebben wij dondernacht doorgebracht. Een gedeelte van het vliegveld blijft ’s nachts open en daar kunnen backpackers zoals wij dus overnachten. Er staat houten stoeltjes en er is een internetverbinding, meer is het eigenlijk niet. We hadden het geluk dat men precies die nacht ging verbouwen (boren enzovoort), dus van slapen is het amper gekomen. Ondanks dat een aardige man ons nog wel van die oordopjes kwam overhandigen, het bereikte weinig. We hadden weer een paar euri uitgespaard en als ‘echte’ backpacker is dat toch een van de prioriteiten.
De vlucht naar Singapore verliep rustig en ergens in de middag landden we. Het trein- metrostelsel doet denken aan dat van Hongkong, met andere woorden is dus erg goed op orde. Binnen een uurtje arriveerden we dan ook al in ons hostel. Singapore is een van de duurdere Aziatisch steden en bied ook ruime mogelijkheden voor luxe hotels en appartementen. Wij zouden hier als het goed was eigenlijk alleen maar slapen en dus kozen we er zoals altijd tot zoverre, voor een simpel hostel. Het geld bewaren we liever voor dingen waar het meeste van de tijd met onze ogen open aanwezig zijn. Het was fijn dat er wel wifi aanwezig was, zodat we ’s avonds via Facetime Ilse konden feliciteren. Het kamertje was optimaal benut, daar het een tweepersoons hoogslaper had waaronder een zithoek was gecreëerd.
Op nog geen minuut loopafstand van het hostel zit ‘Chinatown’, een van de toeristen trekpleisters van de stad. Een leuke foodstreet bood ons de gelegenheid om voor weinig wat te eten. Er zitten ontelbaar veel kraampjes die allemaal verschillende hapjes verkopen. Daar omheen staan honderd en een verschillende tafeltjes met opvallend genoeg wel allemaal dezelfde stoelen. Het heeft er de schijn van dat iedereen zo goed en kwaad als het gaat met elkaar samenwerkt en het maakt dus niks uit dat je bij kraampje 6 en 14 iets koopt en op tafeltje 28 gaat zitten eten.
In plaats van een taartje kochten we twee ijsjes om zo ook even op een smaakvolle manier stil te staan bij de verjaardag van Ilse. We liepen terug naar de kamer waar klaasvaak al snel zijn intrede deed.
Na een lange nacht genoten we van een ontbijtje dat in de prijs zat inbegrepen, alvorens we de stad gingen verkennen. Dankzij enkele app’s die het mogelijk maken om offline mappen van steden te bekijken op je telefoon, vonden we redelijk snel onze weg in deze megastad. We bekeken de gave skyline en de drie torens van het Marina Bay Sands hotel, waar eerder Mick en Kim hadden gelogeerd. Ook als bezoeker kun je een kijkje nemen in het hotel. De lift leidde ons in sneltreinvaart naar de 57e etage, alwaar een prachtig uitzicht op ons wachtte. Aan de ene kant heb je het uitzicht op de skyline van de stad en aan de andere kant zie je de op twee na grootste haven van de wereld, ronduit schitterend. Op deze verdieping zit ook het zwembad. Vermoedelijk vanwege het perfecte weer hadden veel gasten hier hun bestemming voor de dag gekozen. De drukte deed denken aan die van de oude Windas in zijn goede dagen.
Eenmaal weer buiten verwelkomde de hitte van de dag ons, alsof je een magnetron instapte zo warm was het. We hebben na de wandelingen naar de Marina dan ook vooral gebruik gemaakt van de trein en ons verplaatst in winkelcentra met airconditioning. Waar we in Australië wat weinig zon hadden, werden we hier tijdens onze eerste dagen Azië lamlendig van de warmte.
Ondertussen onderzochten we de opties voor de rest van ons verblijf hier. Er is wat onrust in Thailand en zo informeerden we dan ook bij diverse reisinstanties en bekenden ter plaatse hoe de situatie op het moment is. Voor nu lijkt enkel de avondklok die is ingesteld een negatief merkbaar punt voor toeristen, verder schijnt het mee te vallen en gebeuren dergelijke dingen wel vaker. We hebben nog even om erover na te denken, dus we houden het voorlopig nauwlettend in de gaten.
Wel boekten we alvast een vlucht richting Kota Kinabalu, gelegen in Borneo. Het Westelijke deel van Maleisië heeft voor ons minder hoogtepunten te bieden en bovendien moeten we gericht kiezen omwille van de tijd die resteert. We hoorden goede verhalen over Sipadan, een duikmekka voor mensen over de hele wereld. Enig nadeel hiervan is, is dat er slechts 120 vergunningen per dag worden afgegeven om bij dit eiland te mogen duiken. De meeste duikscholen die deze vergunningen aanbieden zijn al maanden van te voren volgeboekt. Het was dus een knappe zoektocht met veel mailcontact om daar tussen te komen. Uiteindelijk bleek slechts een duikschool ruimte te hebben tijdens de door ons opgegeven data, maar laat die duikschool nou net wat slechte recensies hebben. Bovendien vond Brian de website er ook een tikkeltje ‘frauduleus’ uitzien. Nadat we er de zaterdagnacht nog maar eens goed over hadden geslapen, besloten we het toch maar te doen. We wilden heel graag nog wat prachtige duiken maken en deze locatie gaf daar de mogelijkheid voor. Die vermeende slechte hotelkamers en verouderde duikspullen zouden we dan wel voor lief nemen.
Na alle personalia netjes te hebben ingevuld op de website, werden we negatief verrast door de melding dat de online betaling was afgekeurd. We schoten enigszins in de stress, doordat we en nu nog geen zekerheid hadden en twee mogelijk dus toch geld op een frauduleuze wijze kwijt waren. De Rabo creditcard service desk was natuurlijk nog niet open, daar het hier 6 uur later is. Afwachten dus maar en er het beste van hopen.
In de tussentijd pakten we onze tassen weer in en gingen met de trein naar het vliegveld. Aangezien online inchecken niet was gelukt, diende we al vroeg op het airport te zijn. Claudia merkte al snel op dat er iets niet klopte en de mevrouw van Air Asia bevestigde dat vervolgens. Ze kon ons niet in het systeem vinden. Wat bleek nou, Brian had met zijn stomme kop een ticket geboekt voor 25 juni in plaats van 25 mei. Er moest duidelijk iets mis zijn gegaan met de boeking die hij via skyscanner op zijn telefoon had gedaan. Omboeken was de enige mogelijkheid en zo werd een vlucht van een paar tientjes (euro) ineens een paar honderd waard, dure lessen. Het leek niet onze geluksdag te zijn!

De Raboservice desk kon ons in ieder geval gerust stellen dat er geen geld was afgeschreven of gereserveerd dor de duikschool en dat er niets mis is met de creditcard. We hebben de jongen van de duikschool toen maar een mailtje gestuurd, met het verhaal en of hij zonder betaling toch een reservering kon maken. Niet veel later kregen we daarvan de bevestiging en zo konden we toch met een gerust hart gaan boarden.

De vlucht van Singapore naar Kota Kinabalu (de hoofdstad van Borneo) duurde iets meer dan twee uur. Toen we daar aankwamen was het inmiddels avond en konden we met een taxi richting het travellers hotel in het centrum. Een arme eenzame reizende jongen naast ons in de rij, bleek nu voor de tweede keer binnen 3 maanden in Borneo aan te komen. Dit scheen niet helemaal de bedoeling te zijn en hij werd bij de douane vastgehouden. Het is voor hem te hopen dat hij niet op het vliegtuig weer terug is gezet… Ze zijn hier sowieso wel vrij streng (logisch) in het controleren van alles en nog wat. Vooral Claudia is daar het ‘slachtoffer’ van, daar ze al meerdere malen aan allerlei testjes moet meewerken, zelfs een explosieven test?!
Het travellers hotel was eveneens een simpel hotel, waar wederom wifi in de kamer aanwezig was (wat een luxe)! Dit gaf ons de kans om voor de avond daarna vast een busticket te reserveren richting Tawau. Toen dit eenmaal was geregeld keken we nog even naar wat eerste ronde partijen van Roland Garros (er zijn wat sportevenementen die wij nu missen, zij het voor een gedeelte!) om vervolgens te gaan slapen.
Maandag zijn we eerst naar een klein bakkertje gegaan, waar we voor peanuts konden ontbijten. Vervolgens hebben we uitgecheckt en konden we onze tassen in de lobby van het hotelletje stallen. Als de verhalen van de duikspullen waar zouden zijn, leek het ons handig om het een en ander zelf aan te schaffen, wat we sowieso al van plan waren. Een masker leek ons daarbij van groot belang, aangezien we alles in ieder geval graag goed zien. We liepen in een gevoelstemperatuur van +45 graden (werkelijk 37 graden) op zoek naar een duikschool. De enige die er in de stad bleek te zitten zit in een winkelcentrum waaromheen men precies aan het verbouwen was. Door dit bouwvallige gebied mochten wij niet lopen, waardoor een taxi nemen de enige mogelijkheid was. Na veel passen en meten kochten we onze eigen snorkels, maskers en een duiktas. Buiten was er vervolgens alleen geen taxi meer te bekennen. In veel te warm weer met veel te veel handbagage bij ons liepen we voetje voor voetje terug. Een taxichauffeur die vermoedelijk medelijden had, stopte zijn auto vlak naast ons en kon ons gelukkig terug naar het centrale punt brengen. Daar verdeden we wat uurtjes en aten wat alvorens het tijd was om richting de bus te gaan. Om Kota Kinabalu is veel te doen, maar in de stad zelf zeker met zulk warm weer is er weinig te beleven. Zo is er bijvoorbeeld een meer dan 4.000 meter hoge berg, die te beklimmen is in een of twee dagen. Aangezien ons dit zeker met dit weer niet heel erg aansprak, en er bovendien veel geld voor wordt gevraagd en wachtlijsten voor zijn hebben we dit eigenlijk niet eens overwogen. De andere bezienswaardigheden (vooral natuur) in het gebied om de stad heen, staat op de planning na ons duikavontuur.

In de avonduren begon het te hozen, ook hier kan het dus flink regenen. We hadden nog even geprobeerd te pinnen, zodat we in twee dagen tijd genoeg geld zouden kunnen opnemen op het duiken te betalen. Om onverklaarbare reden werkten de normale pas en creditcard niet. Het zal wel aan de machine liggen dachten we, morgen weer een kans. Met jas aan bij de bus aangekomen, bleek dat we niet bij de juiste halte stonden. Hij zou vertrekken op een andere parkeerplaats 8 kilometer verderop. Fijn dat men dit ook even aan ons gemeld had. Een manusje van alle busmaatschappijen daar, wilde ons voor een grijpstuiver wel even brengen. Het moet een komisch gezicht zijn geweest, twee grote backpacks en een boom van een kerel in een auto van het kaliber Suzuki Alto (model 20e eeuw). Onderweg vertelde meneer ronduit over het land en toonde ons onderweg zelfs nog snel even de drijvende moskee, hij bleek duidelijk relaxt. Wij dachten alleen maar; Rijden Sheriff, anders missen we die bus! Toen we vroegen of we niet even moesten bellen, kreeg hij door dat de tijd begon te dringen en gaf vervolgens flink gas.
Uiteindelijk hebben we de bus gelukkig gehaald en hem hartelijk bedankt voor bewezen diensten. Online leek het erop dat we in een nagenoeg lege bus zouden reizen, maar het busje zat helemaal vol! We waren de enige toeristen in de bus en nog maar net onderweg toen de chauffeur een filmpje aanzette. Het bleek een sciencefiction horror film, zijn er slechtere combinaties op filmgebied? De bus hobbelde in vrij rap tempo op een weg die geen kilometer rechtdoor ging, we begonnen ons hardop af te vragen of dit wel zo’n goed idee was geweest. Uiteindelijk zijn we heelhuids, veilig en met toch redelijk veel comfort onderweg, aangekomen in Tawau. Al was er midden in de nacht wel nog even een gemaskerde soldaat met een G36 om zijn nek die ons kwam wekken, of we de paspoortjes even wilde tonen.
Vanuit Tawau bleek het dus nog ongeveer 100 kilometer naar Semporna. Gek genoeg voelden de taxi chauffeurs er weinig voor om ons te brengen. Er zou een bus vertrekken die ons voor omgerekend 3 euro kon brengen. Die bus zou echter pas drie uur later gaan rijden en hier voelden we dus weinig voor. Uiteindelijk toch een man zo gek gekregen om ons te brengen, zijn collega’s stonden erbij te lachen. Rond een uur of 6:30 arriveerden we bij het Holiday Dive Inn hotel van Semporna. Via de mail hadden we afgesproken dat we rond 10:30 uur in de duikshop de reservering zouden komen voltooien. Een paar uurtjes slaap op een prima bed en in een nette kamer waren van harte welkom.
Toen we nog net voor half 11 probeerden te pinnen, bleek dat het gisteren geen voorval was geweest. Geen van de aanwezige geldautomaten accepteerde onze passen. Uiteindelijk het enige bankkantoor hier ingelopen en tegen meerprijs hebben die een opname voor ons gedaan. Ons verblijf hier en het duiken is dus nu betaald, maar veel geld is er niet over. Ondanks dat alles hier erg goedkoop is moeten we nu nog op de centjes letten en hebben we dus maar de simpelste voedingsproducten gekocht in de supermarkt hier. De oud-collega’s van Brian zijn inmiddels geïnformeerd via de mail en we hopen dat zij de oorzaak kunnen vinden. Anders gaan we morgen toch maar weer met een lach op ons gezicht voor die betaalde opname in dat bankkantoor, waar de mensen ons overigens keurig van dienst zijn geweest.
De rest van vandaag gaan we benutten om eens goed uit te rusten en misschien nog wat van het plaatsje te zien. Het is echt zoals je je het voorstelt als je denkt aan Indonesie/Borneo, alles gebeurt op straat.
Morgen staat onze eerste duikdag op het programma, met drie duiken bij Sibuan eiland. Donderdag gaan we dan duiken bij Sipadan om vervolgens al het moois wat de regenwouden die we vannacht zijn gepasseerd herbergen, te gaan verkennen. Hopelijk gaat dat een positieve draai geven aan een wat stroef begin van onze Azië trip.

We houden jullie op de hoogte!

Lieve groetjes,

Claudia & Brian