Het zijn net mensen - Borneo
Door: Brian
Blijf op de hoogte en volg Brian
04 Juni 2014 | Maleisië, Tawau
Na meer dan een week weer een update vanaf onze kant, we hebben het beregoed naar ons zin, of moeten we zeggen apengoed?!
28 mei was het dan zover, we zouden gaan duiken in een gebied dat wordt geroemd om zijn onderwaterschoonheid. Nog snel even langs de supermarkt om een ontbijtje te scoren. Wonderbaarlijk verkocht met hier een soort broodje hagelslag, dat ging er na bijna drie maanden wel in! Om 8 uur liepen we toen door naar het vertrekhalletje om onze duikspullen op te halen. Onze duikgear hadden we de dag daarvoor al aangemeten gekregen. Van de slechte recensies bleek niets waar. De duikbril die Brian had gekocht werd hier zelfs ook gebruikt.
We stapten op het bootje samen met nog vijf anderen. Een ouder Canadees stel, een instructeur en twee instructeurs in opleiding. Een mooi klein groepje om te duiken, zeker omdat er dus eigenlijk drie instructeurs waren.
Het programma bleek gewijzigd en in plaats van Sibuan, gingen we op woensdag al naar Sipadan! Op een boot verlieten we de haven van Semporna, die zich kenmerkt door oude krotten gebouwd op palen en het vele afval dat in het water drijft. Het zicht om ons heen werd gelukkig al snel mooier. De boot was voorzien van 2 keer 200 pk, even wat anders dan de bootjes van verhuurbedrijf van Vliet aan de Rotte dus. Toch was het nog zo'n uur varen naar Sipadan. Het was zonnig en dat maakte het aanzicht van het kleine eiland nog mooier vlak voor aankomst. Op het eilandje waar vroeger nog honderden mensen konden overnachten, staan nu alleen nog basic faciliteiten voor duikers en een beveiligingsteam. Vanuit het oogpunt van natuurbescherming wordt er hier enkel nog maar gesnorkeld/gedoken door maximaal 120 man per dag die allemaal (inclusief beveiligingsteam) het eiland verlaten aan het einde van de dag.
Een korte duikbriefing volgde waarna we aanstalten maakten om onze eerste duik te maken. Het is wat te uitgebreid om alle duiken los te beschrijven en eigenlijk is het ook gewoon onbeschrijflijk, onbeschrijflijk mooi! We zagen in drie verschillende duiken op de duikspots; South Point, Barracuda Point en Turtle Cave zoveel prachtigs! Zo waren we het water amper ingedoken of er zwommen al twee schildpadden voorbij. In totaal zagen we wel tientallen schildpadden, meerdere haaien, scholen barracuda's, een gigantische school Jack fishes en honderden kleurrijke andere vissen. Een van die gekleurde vissen zijn de bumphead parrotvissen, deze uit de kluiten gewassen vissen hebben geboggelde rode voorhoofden waar ze het koraal mee kapot breken. Dit eten ze vervolgens op, erg grappig om onder water te horen en zien!
Tussendoor rustten we wat uit en aten op het eiland, dat voorzien is van ligstoelen en overdekte picknicktafels. Het eiland is vrij klein en binnen no time helemaal rond te lopen. In totaal zijn er meer dan tien diveplekken om het eiland heen, allemaal heel dichtbij! Iets verderop schijnt het echter al af te lopen tot wel 600 meter diep! Zover zijn wij uiteraard niet gegaan, maar met een maximale diepte van 32 meter zijn we wel ver beneden de diepte gegaan waarvoor we eigenlijk gecertificeerd zijn (18 meter). Al het moois is eigenlijk te zien van 0 tot 15 meter diep, maar dieper heb je de kans om met veel geluk wat buitengewoonst (voor Sipadan begrippen) te zien, zoals Mantarays, whalesharks of een hammerhead shark. We hadden het er dus wel voor over om het diepe donkerblauwe water op te zoeken, helaas echter geen van boven genoemde kunnen zien. Desalniettemin was het een fantastische dag, veruit onze beste duikdag tot nog toe!
Uitgeput en wel keerden we terug naar het vaste land, waar we wat simpels aten. We moesten immers nog steeds op de centen letten aangezien pinnen nog problemen gaf. Claudia was duizelig, vast van alle indrukken van die dag.
De volgende ochtend voelde Claudia zich goed genoeg om te gaan. De kleine lettertjes van de overeenkomst bleken eens in ons voordeel te werken. We hadden een overeenkomst getekend waarin stond dat de duikschool vrij was in het wijzigen van de tweede (dag) duikbestemming. Aangezien het niet druk was, er voldoende vergunningen waren en er enkele Duitsers niet op kwamen dagen, konden we nog een dag naar Sipadan! Wederom een prachtige duikdag volgde, met twee nieuwe duikspots en onze favoriet Barracuda Point voor een tweede maal. Terwijl de twee duikinstructeurs er al waren gepasseerd spotte Brian nog de goed gecamoufleerde crocodile fish. Tijdens de lunch zagen we nog een prachtige varaan over het eiland lopen en op de terugweg zweefden er vliegende vissen langs de boot.
Sipadan oversteeg hiermee onze verwachtingen en we zijn daarom ook erg blij dat we gekozen hebben om hier te gaan duiken. Terug in Semporna boekten we een bus ticket en overnachting naar en voor Sandakan.
Vrijdag stond in het teken van de bustocht van Semporna naar Sandakan. Jonge ventjes boden ons nog aan om onze backpacks in hun kruiwagen naar de bus te brengen, maar we besloten de tassen toch maar zelf te dragen. De mensen zijn erg aardig hier en ondanks dat de meesten wel hopen aan je (de toerist) te verdienen kan er bij iedereen een lachje en een groet af ook als je hun winkeltje niet bekijkt. In de hitte van de dag reden we in een keurige bus via Lahad Datu naar Sandakan. In Lahad moesten we echter wel ineens van bus veranderen, waarom wist niemand. Het bleek de moeite waard want de stoelen in de tweede bus waren van leer en zo in te stellen dat een businessclass stoel in een vliegtuig er niets bij is. Zo was het verder een chille reis richting Sandakan.
Daar aangekomen deelden we een taxi naar het hostel met een jongen uit de VS. Hij was al 13 maanden aan het reizen en had nog 11 maanden te gaan! Sandakan bleek een stuk meer ontwikkeld dan Semporna, maar ook hier is genoeg armoede en tonen vervallen gebouwen en gammele kraampjes het straatbeeld. We aten een snelle hap en probeerden toen zo goed en kwaad als het ging een tour te boeken voor de volgende dag.
Uiteindelijk kregen we de bevestiging van de door ons gekozen organisatie pas de volgende ochtend, althans dat dachten we. Want toen we rond 11 uur aankwamen bij het vertrekpunt wist met van ene Gerardus (paspoortnaam) Lexmond en Claudia de Winter helemaal niets af. Gelukkig konden we wel mee, terwijl onze tassen bij het hostel in Sandakan achterbleven. Pinnen ging nog steeds niet optimaal, maar de creditcard deed het dit keer wel. We reden zo’n drie uur door het prachtige landschap van Sabah (streek), dat vol staat met palmbomen. Deze zijn door de jaren heen geplant voor hun afgifte van palmolie. Het echte regenwoud neemt hierdoor met rasse schreden af, wat het wildlife helaas niet ten goede komt. Het was dan ook opvallend dat wij vlak voor onze bestemming een duidelijke grens zagen. Links een echt tropisch regenwoud, met allerlei soorten bomen en gewassen en rechts rijen palmbomen. Het tropisch regenwoud is gelukkig nog groot genoeg hier dat er talloze wilde dieren te zien zijn. Hier kwamen we voor, we zouden ze gaan spotten tijdens een 3 dagen en twee nachten lange wildlife jungle cruise.
We verbleven in een schattig eenvoudig chaletje, met een buitendouche. Vlak voor de lodge lag de Kinabatangan rivier, een rivier die niet eens zo gek veel verder uitkomt op de zee. Zowel zoet- als zoutwaterkrokodillen zijn hier dus van alledag en zwemmen was dan ook niet mogelijk. Dit hadden we af en toe wel gewild, want wat kan het daar warm en benauwd zijn! Maar het kan logischerwijs ook behoorlijk regenen en ook dat ondervonden we.
We ontmoette een groep van maar liefst 8 Nederlanders, die een dag eerder aan de trip waren begonnen. Zij hadden het geluk dat ze zowel orang utans als Pygme olifanten (kleinste olifanten soort op aarde) hadden gespot.
Vol goede moed begonnen wij die middag dus ook aan onze eerste cruise. In een gammel bootje voeren we over de rivier, waarop een gids ons gedurende twee uur vertelde over het gebied en alle dieren de we langs de rivier zagen. Zo zagen we vier soorten apen, waarvan de neusaap het meest in het oog sprong. Het laat zich raden wat het kenmerkende aan deze aap is… Ook zagen we gigantische varanen in bomen liggen, spotte we een slang en zagen diverse vogels (toekans & kingfishers bijvoorbeeld). Ook zagen we een krokodil, dit keer in het water. Helaas geen orang utans, toch wel iets waar we deze trip op hadden gehoopt.
’s Avonds vond een nightwalk plaats, waarin we bijzonder veel geluk hadden door zowel een civit cat als een Western Tarsier te spotten. De Western Tarsier is een klein aapje, met gigantische grote ogen.
De volgende dag werden we al vroeg gewekt, doordat men op een gong slaat. We deden achtereenvolgens een ochtendcruise, een track naar het Oxbow Lake, een middagcruise en wederom een nightwalk. Hoogtepunten van de dag waren de Dr. Fish behandeling in het meer en het spotten van de Paradise flycatcher. Een prachtig sierlijke vogel die voor vogelspotters over de hele wereld reden schijnt te zijn om naar hier te komen.
Het eten in de Kinabatangan Nature Lodge was erg goed verzorgd en de gidsen waren erg aardig en kundig. Desalniettemin kon onze gids er helaas niet voor zorgen dat we een wilde orang utan of olifanten spotten. Het was een tikkeltje frustrerend toen we hoorden dat een van de andere boten van onze groep tijdens dezelfde cruise zowel een mensaap als twee olifanten hadden gezien! Samen met Pip en Chris uit Sunderland hielden we de moed erin en bespraken we zelfs nog even de mogelijkheid om langer te blijven en een privéboot te huren. Uiteindelijk hebben we dit (gelukkig, kunnen we nu zeggen) niet gedaan. Tijdens de nightwalk zagen we opnieuw de Western Tarsier en was Claudia getuige van zijn bizarre sprongkracht. Het beestje dat amper 15 centimeter is, springt maar liefst 6 meter!
Maandagochtend zijn we extra vroeg in de boot gestapt, onze laatste kans om de orang utans te zien. We vonden twee nesten hoog in een boom, maar konden hen helaas niet zien. Al met al was het toch een bijzondere en actieve trip, waarbij we het echte Borneo verder ontdekte en veel wilde dieren zagen.
Enkele uurtjes later bereikten we met de bus Sandakan, alwaar we wat winkels afgingen. Een van de winkels hadden we eerder al gezien, maar bleek nu ineens gesloten. Men was bezig met het opruimen van de gehele winkel(inventaris). Het verbaasde ons nog niets eens zo heel erg, aangezien je soms het idee hebt dat men hier een winkeltje onderhoudt om maar wat te doen te hebben. Echt veel verkopen lijkt toch onmogelijk, want iets verderop verkoopt men precies hetzelfde. Bovendien heeft de lokale bevolking weinig te besteden.
Dinsdag zijn we met een taxi vanuit Sandakan naar Sepilok gereden. Hier is een orang utan sanctuary en een sunbear sanctuary die we graag wilden bezoeken, zeker omdat we dus nog geen orang utans gezien hadden. Aangezien dit door veel toeristen bezocht wordt wilden we er graag zo vroeg mogelijk zijn. Net voor 9 uur dropten we onze bagage bij een lodge in Sepilok die prachtig in het midden van de jungle is gelegen. We hadden medelijden met de taxichauffeur want de weg erheen was slecht en verschrikkelijk stijl. Inchecken kon later en zo konden we direct in een gratis shuttle busje stappen naar de sanctuary. Net na 9 (openingstijd) arriveerden we. Er worden hier verstootte en wees orang utans opgevangen die stap voor stap worden geholpen om terug te keren in de natuur. Eenmaal zover worden ze in het nationale park van Sepilok los gelaten. Tweemaal per dag vinden er voersessies plaats op platforms in de jungle. Het is dus niet gezegd dat er orang otans te zien zijn, maar het schijnt dat er bijna altijd wel tenminste twee apen de bananen, mandarijnen en passievruchten komen verorberen. Om tien uur was het zover en net daarvoor verscheen al de eerste orang utan. Vanaf een platform konden wij het goed aanschouwen. Al snel liep het echter vol met toeristen en uiteindelijk stonden we daar met zo'n honderd man. Aapjes kijken, krijgt zo wel een hele letterlijke betekenis en het was wel toeristisch te noemen. Er kwamen uiteindelijk vier orang utans buurten. We waren blij dat we ze hadden gezien, de mensaap is een heel bijzonder dier. Echter voelde het met het voeren toch een beetje parkachtig aan.
Even hadden we overwogen naar Pangkalan Bun te vliegen, waar het grootste leefgebied van de mensaap is en waar prachtige privé tours zijn te doen. Davy een van Brians voetbalmaten deed dat recent en de foto's waarop hij en zijn lieftallige echtgenote close waren met deze dieren waren jaloersmakend. Uiteindelijk weerhield de torenhoge prijs (tickets, vervoer en tour) ons ervan.
We besloten na de voersessie een track te lopen van enkele kilometers door het nationale park. In tegenstelling tot bij het voeren op ‘t platform mochten we hier gelukkig wel water meenemen. Flessen en tassen trekken de orang utans aan en hierom kunnen ze mensen aanvallen. Dit water was hard nodig want het was bloed verziekend heet. Echter gaf dit eigenlijk wel aan dat men de kans dat je de mensapen zou spotten niet zo groot achtte.
Na een minuut of twintig bleek het geluk ons weer eens goed gezind, toen Claudia een orang utan zag en Brian er vlakbij nog een spotte. Het werd zelfs zo mooi dat een van hen naar beneden klom. Midden in de jungle, een nationaal park van meer dan 4000 hectare, wij en twee orang utans, dit voelde toch wel even meer speciaal dan die ochtend. We bleven rustig staan, hurkten en lieten haar d'r gang gaan. Ze sloofde zich zichtbaar uit door koprollen te maken en af en toe haar tanden te tonen. Plots pakte ze Claudia haar linkerhand en trok haar mee. Zo liepen twee unieke wezens een stukje met elkaar op en had Brian al snel zijn camera bij de hand om alles vast te leggen. Het is niet gek dat de orang utan ook wel de mensaap wordt genoemd, het zijn echt net mensen! Na dit nieuwe hoogtepunt liepen wij door richting een vogeltoren en watervalletje en ging zij haar eigen weg de jungle in. Buiten een woodpecker, gigantische mieren en een eekhoorn was de rest van te wandeltocht weinig spectaculair maar onze dag was inmiddels meer dan goed! Het Engelse koppel kwamen we even later ook weer tegen en we liepen gezamenlijk de terugweg. Ook op de terugweg zagen we haar weer en liep ze met ons mee tot bijna aan het begin van de track! Wat een prachtige en unieke dieren zijn dit.
Na een lunch bezochten we ook nog de sunberen, de donkerbruine beren met crème snuit. Zij worden vaak gehouden als circusdieren en zelfs als huisdieren! Het zijn uitermate goede klimmers en prachtig om te zien. Echter deed ons dit toch echt aan een dierenpark denken aangezien er hier in tegenstelling tot bij de orang utans wel hekken staan. Zo kon het gebeuren dat er ook hier plots een orang utan in een van de bomen zat! Grotendeels hebben we dan ook naar hem staan kijken.
Eenmaal terug in onze lodge genoten we van de locatie, een prachtig platform gaf uitzicht op de jungle. Beneden aan de steile weg ligt een waterpartij vol waterlelies en eromheen schattige Maleisiësche zitjes. Met de geluiden en het uitzicht van het oerwoud dineerden we in de lodge.
Op woensdag 4 juni was het tijd om weer aanstalten te maken om naar onze volgende bestemming te gaan. Na een gratis ontbijtje in onze jungle lodge, die we vooral zullen herinneren door het feit dat Claudia een heel zoutvaatje over haar ei liet vallen, stapten we in een lokale bus. We moesten eerst terug naar de stad Sandakan om vanuit daar een bus te nemen richting Tawau. Vanaf Tawau vertrekt morgen namelijk ons vliegtuig dat ons via een tussenstop in Kuala Lumpur naar Pnom Penh in Cambodja zal brengen.
De tocht die we een dag eerder met de taxi in 45 minuten voltooide duurde nu zeker anderhalf uur. Bijna elke honderd meter stopt de bus om mensen op te pikken bij iets dat door moet voor een halte. De chauffeur rookte een peukje en zat rustig te bellen, een wereld van verschil met Nederland dus.
Aangekomen in Sandakan waar we eerder al verbleven bleek dat de busterminal voor lange afstandbussen elders was gevestigd. De buschauffeur charterde een taxi (minibus) voor ons die ons zou brengen. Een klein kwartier later zagen we de terminal, maar ook dat de bus met bestemming Tawau net weg reed. De taxichauffeur en collector (mannetje die het geld ophaalt) kregen dat even later ook door. Zonder overleg reden we door en bleken we de achtervolging in te zetten! Over het algemeen zijn er hier eenbaanswegen met talloze rotondes, bovendien is er veel verkeer op de weg wat echt vaart maken dus bijna onmogelijk maakt. Zowel de chauffeur als de collector pleegden meerdere telefoontjes en vroegen onderweg hoelang geleden de gele bus was gepasseerd. We namen een korte binnendoor weg en stopten voor de zoveelste keer. Wij hadden allebei weer t idee dat ze gingen vragen hoever we achterliepen, we konden de bus namelijk in onze ogen toch nog niet zijn ingehaald. Nog geen minuut later kwam het grote gele gevaarte de bocht om en konden wij instappen! Hoeveel tijd dat ons uiteindelijk gescheeld heeft weten we niet, maar we waren er erg blij mee en dankten het jonge stel gasten dan ook hartelijk voor deze avontuurlijke inhaalrace.
Iets meer dan 5 uur verder arriveerden we in Tawau waar we nu in een simpel hostel de nacht zullen doorbrengen. Net nog wat gegeten bij een lokale markt. De mensen hier raken lichtelijk opgewonden als ze ons zien lopen. Het gehalte toeristen is laag en vermoedelijk hebben ze nooit of nauwelijks mensen van boven de 1.90 meter gezien, want er worden geregeld foto’s van ons gemaakt. Wij lachen maar gewoon en maken net zo goed foto’s van hen!
Morgen dus vliegen we richting Cambodja, een land dat door bijna alle reizigers die we hebben ontmoet wordt geprezen. Cultuur & natuur zullen hier de boventoon voeren maar we willen er ook zeker een tijdje relaxen op een van de eilanden. We willen er nog niet te veel bij stilstaan, maar het laatste deel van onze reis is aangebroken.
Een fijne dag voor jullie en tot over een paar weekjes!
Knuffel,
Brian & Claudia
-
04 Juni 2014 - 16:58
Dennis:
Hele mooie foto's en een erg tof verslag!
Geniet samen nog even goed van het laatste deel van jullie reis! (maar dat moet volgens mij wel lukken ;-)
Den -
04 Juni 2014 - 17:06
Helga:
Brian & Claudia hoi lieverds, geweldige ervaringen en weer zo aansprekend geschreven! Een genot om te lezen weer. Slaap lekker zo en goeie reis. xx Pap, Mam en Ilse -
04 Juni 2014 - 17:09
Helga:
oh ja, de foto van Claudia met de orang utan heeft hier bij diversen een kippevelmomentje bezorgd! xx -
04 Juni 2014 - 19:15
Cis De Winter:
Genoten van jullie bijzondere reis en duikverslagen.Onvoorstelbaar voor mij dat jullie dit allemaal aandurfden! Jullie willen er nog niet aan denken,maar ik wel.Dat het niet meer zo heel lang duurt dat jullie aan de echte terugreis beginnen. Nog heel fijne dagen.Liefs voor jullie en een knuffel van Oma de Winter. -
04 Juni 2014 - 23:42
Jolanda Stolze:
Zo hé, ik heb er een heerlijk uurtje reisplezier opzitten, haha ik liep een beetje achter.
Wat genieten jullie, nog niet teveel aan aftellen denken hoor.....
Veel plezier in Cambodja, xx -
07 Juni 2014 - 15:00
Sila:
Heerlijk om weer te lezen en spannend om mee te maken. Maak je niet vaak mee denk ik dat je aan de hand wordt genomen door een aapje leuke foto's ook. Ook het duiken zal mooie indrukken hebben gegeven en dat vergeet je nooit meer. Kunnen jullie in Cambodja ook gaan duiken?? In ieder geval krijg je daar ook weer andere indrukken. Inderdaad niet teveel aan denken dat het, het laatste stuk van jullie reis is alhoewel de moeders wel blij zullen zijn haha. Genieten maar weer xxx -
08 Juni 2014 - 13:33
Oma V.d.Spek:
Wat een verslag weer, het duizelt voor mijn ogen.
Jullie zijn ook nergens bang voor.
En wat zien jullie ontzettend veel dieren.
Die foto van Claudia met een orang utan is heel heel bijzonder.
Daar moeten jullie iets mee doen hoor!!!!
Ze lopen echt saampjes, schattig.
Tot de volgende keer.
Liefs en een kus, Oma v.d.Spek.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley