Cambodia - 't Regenseizoen komt eraan

Lieve allemaal,

Na bijna een week Cambodia maar weer eens een update. Vol verwachtingen vertrokken we naar dit land, inmiddels wel wat illusies armer. Tot nu toe is het nog niet echt juh van het, hopelijk komt dat nog. Echter maak je vooral geen zorgen om ons, want samen maken we er toch altijd wel wat van!

Donderdag 5 juni vlogen we vanuit Tawau via Kuala Lumpur naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodia. Op een wat vreemde landing na, waarbij het vliegtuig even de wielen aan de grond had toen weer los kwam en uiteindelijk met een ferme knal aan de grond kwam, verliepen de vluchten prima.
Het liep al tegen 5en toen we op het vliegveld nog wat Maleisische dollars omwisselden alvorens een taxi te zoeken. Echt taxi’s kun je het niet noemen, want in Cambodia verloopt (bijna) al het toeristen vervoer via Tuk Tuk of motor. Wij kozen voor de tuk tuk, een klein karretje dat achter een scooter is bevestigd en in het uiterlijk in de meeste gevallen lijkt op een kleine koets. Op zo’n kleine verhoging zit je dan, terwijl er motors met hele families daarop langskomen en het getoeter onophoudelijk om je heen klinkt. Een ware chaos en het mag dan ook een wonder worden genoemd dat hier zo weinig auto’s met schade te vinden zijn. Aangekomen in ons guesthouse stegen we de trappen op naar de bovenste verdieping. Vanaf daar hadden we een mooi uitzicht op zowel het nationaal museum als het Royal palace, twee van de meeste bezochte gebouwen in de stad.
Na een verfrissende douche en een bordje rijst met curry, zijn we naar de apotheek gegaan. We waren in Borneo reeds begonnen met een Malarone (tegen malaria) kuur en besloten deze in Cambodia voort te zetten. Op aanraden van de GGD in Nederland kochten we de tabletten hier. Erg veel goedkoper is het niet en de meeste mensen hier verklaren je voor gek, maar om onnodige risico’s uit te sluiten dus maar weer zo’n strip gekocht.
De tuk tuk chauffeur die ons vanaf het vliegveld naar het guesthouse bracht, zou de volgende ochtend op ons wachten om ons de hoogtepunten van de stad te laten zien. Inmiddels hadden we door dat het een stuk goedkoper kon en dus hebben we een mannetje gecharterd die vlak voor het verblijf met zijn kleine koets posteerde. Over drukke straten, slechte wegen en paadjes met een grondsoort die wij drijfzand zouden noemen, reden we de stad uit. Onze eerste stop was Choeung Ek, beter bekend als de killingfields. In dit gebied dat oorspronkelijk een begraafplaats was voor de Chinese gemeenschap, vonden aan het einde van de jaren 70 gruweldaden plaats. 3 van de op dat moment 8 miljoen tellende bevolking werd hier op afschuwelijke wijze om het leven gebracht. Dit alles in opdracht van Pol Pot, leider van de Rode Khmer strevend naar een ultiem communistisch regime. Hij leefde volgens het principe: ‘Beter een onschuldig persoon vermoorden, dan een vijand laten leven’. Op deze killingfields waar nog steeds menselijke resten aan het aardoppervlak zichtbaar zijn, leerden wij via een audiotour over deze voor Cambodia gitzwarte periode. De verhalen waren om stil van te worden, boos en verdrietig tegelijk. Indrukwekkend, droevig, in gedachten verzonken reden we door naar de tweede locatie.
We bezochten vervolgens de S21 gevangenis, die nu als museum wordt gebruikt. Vanaf hier werden talloze gevangenen naar de killingfields gebracht. In het museum is een schat aan informatie te vinden; verhalen van overlevenden, lijsten met slachtoffers en attributen zoals kleding die de gevangen en bewakers droegen. We zullen nooit echt museum mensen worden, dus ons bezoek verliep dan ook in redelijk rap tempo.
We lunchten iets verderop bij een pizzeria. Het totaalbedrag was gelijk aan het bedrag waarvoor onze tuk tuk chauffeur ons de gehele dag rond zou rijden, zo scheef is de realiteit hier. Echter heb je het hier als tuk tuk chauffeur nog niet eens zo slecht. Mensen proberen hier echt met van alles geld te verdienen, tot op de meest mensonterende klusjes toe. Dat er voor sommige klussen al 134 anderen actief zijn, lijkt ze weinig te interesseren. We reden door Phnom Wat, de belangrijkste tempel in de stad. Hierna reden we terug naar het guesthouse om kleding met lange mouwen en tot over de knie aan te trekken. Dit was blijkbaar nodig voor het bezoek aan het Royal Palace. Alvorens daar heen te rijden gingen we op verzoek van Brian nog naar het olympisch stadion. Een fors stadion, wel wat vervallen, met een voetbalveld en daaromheen een renbaan. In de lijn der verwachtingen waren de lijnen om de verschillende banen te arceren, met de hand aangebracht. Het was zo schots en scheef dat in vergelijking zelfs de lijnen van ene F. Valkenburg bij de velden van BVCB kaarsrecht lijken. Binnenin het stadion was ook een sporthal. Hierin werd op veldjes ter grote van een badmintonveld een soort voetvolley gespeeld. Echter is de bal waarmee wordt gespeeld vrij klein, het heeft gaten en stuitert wat vreemd. We hebben ons laten vertellen dat dit vermakelijke spel Sepaktakraw heet.
Eenmaal bij het Royal Palace aangekomen besloten we dat we de entree prijzen beter konden besteden aan iets anders cultureels. Aangezien we vlakbij het guesthouse waren bedankten we de tuk tuk chauffeur voor bewezen diensten en liepen door, opzoek naar een massage salon. Die vonden we gelukkig al snel en na een beetje onderhandelen, want dat hoort er hier echt overal bij, namen we plaats in een donker kamertje. Nadat we ons in gigantische pyjama’s hadden gehesen genoten we hier van een ontspannen uurtje oud culturele handvaardigheden. We sloten de dag af met enkele mojito’s bij een prachtig vervallen pand dat nu wordt gebruikt als restaurant/bar.
Zaterdagochtend zouden we de bus pakken richting Sihanoukville. Toen we echter ons ontbijt wilden afrekenen, leek het betalen hiervan roet in het eten te gaan gooien. Men betaalt hier met de Amerikaanse dollar en de Khmer Riel. Echter kun je alleen pinnen in dollars. Als je dan vervolgens betaalt met bijvoorbeeld 100 dollar, weet niemand wat hen overkomt. Zoveel wisselgeld hebben ze niet(soms niet eens van 10), zo ook dit vrouwtje die net ons ontbijtje had staan klaarmaken. De pinautomaten hier hebben geen boodschap aan dit probleem, want de kleine coupures zijn hier niet of nauwelijks verkrijgbaar. Na het in de hele straat te hebben gevraagd is het Brian uiteindelijk gelukt het briefje te wisselen. Mevrouw blij, Brian wat minder. Hierdoor gingen we misschien de bus naar Sihanoukville missen. Onze spullen gepakt, uitgecheckt en een snelle Tuk tuk meneer gecharterd. Doordat we onze tickets op het allerlaatste moment kochten hadden we een plaatsje achterin de bus. Brian kon op deze manier zijn benen languit neer leggen in het midden. Claudia werd pas blij toen de meneer naast haar besloot ergens anders te gaan zitten. Een goede 5,5 uur durende busrit verder kwamen we aan in Sihanoukville. De tuk tuk voor 4 in plaats van 8 dollar weten te regelen dankzij Brian zijn afdingkunsten. De beste man wilde eigenlijk 1 dollar meer voor Brian, omdat hij zo groot was;)
Bij het geboekte hotelletje aangekomen, bleek de kamer prima. Uiteindelijk hebben we toch nog een airco bijgeboekt, aangezien de ventilator in deze hitte niet voldoende was. De rest van de dag hebben we tot zonsondergang op het strand doorgebracht onder het genot van een cocktailtje. Er kwam al snel een vrouwtje op ons af die Claudia ervan overtuigde haar beenhaar voor 5 weken weg te kunnen halen. Ondanks dat de haartjes nog veel te kort waren, was dit zelfs beter. Zo gezegd, zo gedaan, zou je zeggen. Elk been heeft ongeveer 1 uur gekost door middel van deze ongebruikelijke ontharingsmethode. De haartjes werden namelijk 1 voor 1 weggehaald door middel van een touwtje… Nu een paar dagen verder zitten ze er gewoon weer hoor, haha maar ach deze vrouw was weer blij dat ze in ieder geval ‘business’ had voor die dag, zoals ze zelf zei.
De volgende dag begon helaas regenachtig. Hierdoor konden we mooi wel onderzoek doen naar de verdere reis. Vele opties verder, hebben we het even laten rusten en zijn we ’s middags naar een markt gegaan met de tuk tuk. Verschillende mindere recensies bleken helaas te kloppen. Het was vooral een lokale markt met veel troep en de stank was op sommige plekken bijna ondraaglijk. Onze tuk tuk chauffeur heeft dan ook snel geld aan ons retourtje verdiend, waarbij hij nog geen 20 minuten heeft hoeven wachten. De namiddag/avond hebben we doorgebracht op het strand. Brian had zijn nieuwe Argentinië shirt aan, waarmee hij al snel veel kleine kinderen trok die een praatje kwamen maken en armbandjes probeerden te verkopen. De kleine jochies hadden zich gesplitst en maakten voor ons allebei een vriendschap armbandje gratis. Dit resulteerde later wel dat wanneer ze terugkwamen we een armbandje gekocht hebben. Deze jonge jongens moeten dit het hele weekend doen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, heel sneu. Als je vraagt naar hoe hun weekend is geweest zijn ze niet blij. Toch geven ze gelukkig (en hopelijk is het waar) wel aan naar school te gaan. Al waren de verhalen verschillend en uiteenlopend van 2 dagen tot een week naar school. Brian heeft de jongens nog uitgenodigd om een potje te poolen en daar gingen ze graag op in, daarna moesten ze weer verder om te verkopen. Later kwamen ze nog een paar keer terug om gezellig te kletsen. Hierna kwam er een nog kleiner jongetje van 7 jaar naar Brian toe. Hij kwam op zijn iphone af. Of hij even mocht spelen. Toen Brian vroeg wat hij dan wilde spelen heeft hij eigenhandig zijn favoriete game gedownload en zeker een kwartier gespeeld in de armen van Brian, zo schattig. De iphone was helaas leeg, maar het jongetje gelukkig. Op dat moment kwamen er nog veel meer kinderen kijken. Zo ook een meisje waar Claudia een tijd mee heeft gepraat. Het meisje van 10 jaar moet per dag 8 dollar verdienen van haar ouders om haar school te kunnen betalen. Later bleek dat ze de helft aan haar ouders moet geven, aangezien haar vader een eetkraampje op straat heeft en haar moeder schoonmaakster is en dus te weinig verdienen. Het meisje was al heel de dag in de weer en als we haar moeten geloven had ze nog maar 1 dollar (van Claudia) verdiend en zou ze pas om 22.00 uur ’s avonds worden opgehaald door haar ouders. Deze kinderen aten ook gewoon niets, omdat ze daar geen geld voor hadden. Heel aandoenlijk, maar hopelijk hebben we ze even blij gemaakt door gezellig met ze te praten en van sommigen een armbandje te kopen. Het laatste wat we kochten was een romeinse kaars. Toen wij vertelden dat we dit alleen met oud jaar afsteken, snapten ze er niets van! Er is in Sihanoukville verder sprake van sekstoerisme. Je ziet hier veel westerse mannen lopen van een jaartje of 50, maar ook ouder, die hier een jonge Cambodjaanse proberen te scoren. Gek genoeg lukt het hen bijna allemaal, het is een vies gezicht.
Na onze uren op het strand hebben we de Roland Garros finale gekeken op de kamer. Maandagochtend zijn we vroeg gaan pakken om de boot naar Koh Rong eiland te nemen. Op hoop van zegen, want het weerbericht zag er niet goed uit voor de aankomende dagen. Toch was het ’s ochtends al zo’ n 35 graden en met een vochtigheidsgraad van 80 % waardoor de temperatuur soms tot tien graden warmer kan aanvoelen. Aangekomen kregen we een briefing over het eiland en we zijn daarna niet verder gaan zoeken naar andere accommodaties. Het was simpelweg te warm. Even slikken toen we hoorden dat er niet eens een ventilator in onze bungalow was. De jongen zei ons dat we ons daar geen zorgen over hoefden te maken en het zou afkoelen ’s avonds. Dat hebben we geweten… We zijn hierna snel de zee in gegaan, om af te koelen. Aangezien het tegen de voorspellingen in, zo zonnig was, hadden we meteen een boottocht geboekt voor de middag. Om 14.00 uur vertrokken we om te gaan snorkelen, vissen en in lichtgevend plankton te zwemmen en te bbqen. Al bij vertrek zagen we toch iets memorabels, net uit de kust was een lokale vissersboot voor 90% gezonken, twee soortgelijke boten probeerden aan weerszijden de boot weer overeind te trekken.
We zijn wel heel verwend wat snorkelen en duiken betreft en we hadden echt niet veel verwacht, maar het zicht was heel troebel en er waren alleen wat mooie stukken koraal. We waren dan al snel klaar met snorkelen. Bij de tweede stop vlak voor een klein eilandje gingen we vissen, met handlijnen. Brian ving de eerste en laatste vis van de dag, al waren het maar kleintjes. De vissen die groot genoeg waren, werden later door de bemanning opgegeten.
Vervolgens zijn we nog ergens gestopt om te snorkelen en een vermeend stuk onontdekt stuk eiland te verkennen. De rotzooi die op het eiland lag verraadde helaas anders. We bleven zeker 3 uur op deze spot en dat was voor ons eigenlijk te lang. We waren blij toen uiteindelijk de barbecue aanging en het vlees (wat overigens erg goed was) op tafel kwam. Even later toen het inmiddels donker was konden we opnieuw het water in om te zwemmen tussen fluorescerend plankton. Doordat het hier in Azië bijna volle maan is was het eigenlijk te licht en was het niet erg spectaculair. Toch was dit wel ons hoogtepunt van de dag.
Toen we eenmaal terug kwamen in het dorpje op Koh Rong zaten we allebei te knikkebollen. Na een snelle douche hebben we dan ook geprobeerd snel de slaap te vatten. Dit bleek moeilijker dan gedacht. Ten eerste was het knap benauwd en warm, ten tweede bleken er gaten in de klamboe te zitten en de muziek bleef maar liefst tot 05.00 uur keihard aan bij het bungalowpark waar wij verbleven. Er was ons geschetst dat het een prachtig eiland zou zijn, waar je ook een leuk drankje kon doen. Het eiland viel dus wat tegen, zeker ook omdat er veel viezigheid in het water aanwezig was en er veel werd gebouwd en onze verblijfplaats viel dus ook tegen helaas. Dit is ook mede door de opbouw na de tsunami die ook hier heeft getroffen.
De volgende morgen dus maar gevraagd of we konden verplaatsen naar een ander accommodatie, maar dat was niet meer mogelijk. Om de mooie kant van het eiland te zien zijn we dus maar gaan lopen. Een inland track van meer dan een uur leidde ons via steile weggetjes, rotspartijen waarover je met touw naar beneden moest klimmen, naar een prachtig wit zandstrand; long beach. Al moesten we wel de hitte van de dag en een aanval van een grote waterbuffel trotseren (Brian kwam iets te dichtbij voor een foto). Op dit strand bleek ook een resort te zitten, maar veel mensen waren er niet. De meeste tijd spendeerden we in het water. Veel keuze hadden we niet, want het was echt te warm om in de zon te zitten. Hier was het echter geen straf, verkoeling op een prachtige locatie.
We lieten ons verleiden om terug de taxiboot te nemen. Terug klimmen via die rotspartijen waarover we waren afgedaald zagen we niet erg zitten, maar dit boottochtje kende ook nog een aparte start. Aangezien de golven redelijk hoog waren en de stroming sterk kon de boot die een meter of 30 uit de kust voor anker lag niet dichterbij komen. We dienden dus met onze spullen door het water naar de boot te lopen. Iets verder dan halverwege zijn de kapitein, die ons bijstond ineens; ‘’U need to swim!’’ Brian bleek lang genoeg om op zijn tenen naar de boot te lopen en kon zo de spullen droog houden, maar Claudia en wat andere opvarenden gingen kopje onder. Een Fransman achter ons hield nog niet zijn tas boven water, maar was zelf kopje onder! Eenmaal aan boord waren we zo terug aan land. Het was nog steeds snikheet en aangezien zelfs Claudia verbrand was hebben we het einde van de middag op ons bungalowpark doorgebracht. We zochten naar een nieuwe locatie voor de komende twee dagen en deden wat onderzoek voor de nog resterende weken. Uiteindelijk boekten we voor twee nachten een bungalowpark gerund door een Nederlander. Het zou er rustig zijn en het had hoge beoordelingen op zowel booking.com als Tripadvisor.
Onze bungalow was ’s avonds gelukkig wat koeler, wat resulteerde in een betere nachtrust.

Het kwam woensdagmorgen met bakken uit de hemel. We pakten onze tassen en maakten aanstalten om te vertrekken. Het bungalowpark waar we naar toe zouden gaan was moeilijk bereikbaar, sterker nog enkel per privéboot of via een gigantische omweg via het vaste land (wat ons de hele dag zou kosten). Uiteindelijk regelden we dus dat een local ons ging brengen met zijn longtail boot. De benzine werd letterlijk uit een jerrycan gezogen en via een verlengstukje in de motoren gedeponeerd. De ‘propellor’ van de boot zit aan een lange stok die men vervolgens het water in duwt. Na een uur arriveerden we bij Palm beach bungalow resort. Aan de overkant zagen we een schitterend complex en even hoopten we dat wij hierin zouden verblijven. Het bleek een luxe complex voor honeymoons etc (2.500 dollar per nacht). Onze accommodatie was wat karig. In dit bungalowtje hadden we dan wel een ventilator, maar die werkte alleen tussen 6 en 11 uur in de avond. Verder is er niet echt een mooi wit zandstrand en er zijn te weinig gasten om activiteiten te organiseren. Het was hier uiterst rustig. Gelukkig was het gestopt met regenen, zodat we toch nog even de zee in konden. Dit was van korte duur toen Brian in een zee-egel stapte. Na goede verzorging van Claudia hebben we de rest van de dag doorgebracht in de hangmat en wat jeux des boules gespeeld. De lange nacht werd een horrornacht, daar het onwijs begon te stormen. Om 1:30 uur waren we allebei klaar wakker. Zo hebben we samen een hele tijd naar de windhozen en regen liggen luisteren. Een klein beetje bang waren we wel in ons houten hutje.
Vanochtend toen we wakker werden hoorden we de vogels weer fluiten en het was helemaal opgeklaard. Toen we naar het ontbijt liepen zagen we echter dat er behoorlijke schade was ontstaan. Een palmboom van zo’n 10 meter was afgebroken door de wind en had de net nieuw gebouwde lounge set vernietigd. Ook de waterleiding bleek niet meer te werken. Met dit weer konden we beter op het vaste land zitten, zeker ook omdat daar de fullmoon party gepland staat. We besloten dus om geen tweede nacht in dit verblijf te blijven en namen de boot. Op zee begon het regenachtig, maar rustig. Midden op zee begon het weer heftig te stormen. We waren samen met een Frans gezin die twee kinderen mee op reis hadden van 5 en 6 jaar. Wat een helden waren dat, totaal niet bang, hun moeder des te meer. Dat was ook wel terecht, want het schip ging echt alle kanten op en zelfs de bemanning voelde letterlijk en figuurlijk nattigheid was aan hun ogen te zien. Uit het bagageruim zagen we onze tassen glijden. We konden net voorkomen dat deze overboord sloegen. Filmen of foto’s maken was niet aan de orde, zo erg zaten wij op onze plaatsen gekluisterd. Eenmaal aan de wal waren we meer dan opgelucht. Op dit moment verblijven we wederom in het guesthouse waar we al eerder sliepen (Sihanoukville). We hopen om vanavond de fullmoon party bij te wonen, afhankelijk van het weer. Morgen pakken we dan de bus richting Siem Reap.

Nu maar hopen dat de lucht snel opklaart en dat de rest van ons verblijf in Cambodia ons wat meer genoegdoening zal geven. Toch hebben we weer veel beleefd wat we niet snel zullen vergeten.

Vanavond begint het WK, veel kijkplezier allemaal en tot over enkele weekjes!

Dikke kus

Claudia & Brian