Dromen zijn er om na te jagen

Lieve allemaal,

Jullie hebben langer moeten wachten dan jullie van ons gewend zijn, maar hier is weer een kersvers verslag. Inmiddels zijn we in Nusa Lembongan beland, een Balinees eiland. Bali? Jazeker, in dit verslag lees je hoe dat zo is gekomen.

Waar waren we gebleven? Ons aantekeningen boekje is wat leeg… Oja de start van het wk, simpel dat was 12 juni! De dag waarop we terugkwamen in het Cambodjaanse kustplaatsje Sihanoukville. Helaas hebben we de Fullmoon party moeten laten schieten, Claudia was ziek. Dat gaf Brian wel de kans om wat van de openingswedstrijd mee te krijgen. Dat ondanks de wat vreemde starttijden. De wedstrijden worden hier namelijk om 23:00, 02:00 en 05:00 uur uitgezonden. Inmiddels is dat zelfs nog een uur later door de lokale tijd.
We hadden duidelijk iets verkeerds gegeten, want we hebben beiden flink last gehad van onze maag. Claudia helaas al in de bus richting Siem Reap, deze rit vond op vrijdag de 13e plaats. De datum beloofde niet veel goeds en dat bleek ook wel. Waar er tegen ons was verteld dat de rit ongeveer 8 uur zou duren, werden wij niet zo blij verrast toen we na 10 uur hoorden dat we nog 179 km. te gaan hadden. Over een totale rit van 539 kilometer hebben we uiteindelijk bijna 14 uur gedaan. De wegen in Cambodja zijn dan ook erg slecht. Men is jaloers op de gemiddelde weggetjes op een Nederlandse bouwplaats, neem dat maar van ons aan! Na flink wat gehobbel en af en toe stof happen zijn we uiteindelijk toch gearriveerd. Snel een tuk tuk genomen samen met Tessel, een Nederlands meisje die we in de bus leerden kennen.
De lodge die we hadden gekozen was perfect, mooie ruime kamer net buiten het centrum met zelfs een zwembad. Bovendien satelliet televisie, we konden wel in 6 talen de wk wedstrijden volgen! Brian die al de hele reis het Nederlands elftal tenue met zich meedraagt kon dat nu dan eindelijk van pas laten komen. Met Claudia naast zich, die overigens meer sliep dan wakker was, keek hij de wedstrijd. Ondertussen ook nog contact met het thuisfront waar vaders zijn verjaardag vierde en er uiteraard ook op de Koningsvaren naar het Nederlands elftal werd gekeken. Wat een wedstrijd he? Heel bijzonder en leuk om te hebben gezien, ondanks dat het juichen wat eenzaam was…
Zaterdag lekker uitgeslapen en na het ontbijt vooral tijd besteed aan het invullen van de resterende dagen van onze reis. Aan het einde van de middag hebben we een fiets gepakt die we bij de lodge mochten lenen. Zonder kaart en eigenlijk ook zonder de weg te hebben gevraagd zijn we toen op zoek gegaan naar een marktje en een centrum. De grote meerderheid van de bevolking spreekt geen Engels en de meeste verkeersborden zijn in een onleesbare taal, uiteindelijk toch de markt gevonden. Pijnlijk om te zien dat een lonely planet (zeer handig en informatief reis encyclopedie/boek) hier slechts omgerekend 3 euro kost. Wij slepen die van Australië al 3.5 maanden mee! De rest hebben we gelukkig digitaal op de telefoon staan. Na wat souvenirs en wederom een strip malaria tabletten, die bijna nergens verkrijgbaar zijn, zijn we doorgefietst. Tof om over die slecht begaanbare wegen te fietsen en het echte lokale leven te aanschouwen. Onze fietstocht voerde ons langs een krokodillen farm. Uiteraard kon Brian het niet laten om dit even te gaan bekijken en uiteindelijk heeft hij aan zeker 50 hongerige krokodillen een kilo vis gevoerd. Zowaar vonden we zonder hulp de lodge terug. Kleding verzameld voor de was service en toen lekker vroeg gaan slapen, onder het devies uitzieken.
Zondag namelijk stond er een belangrijke dag op het programma, althans zo beschouwden wij dat. We hadden namelijk al een tijdje eerder via de mail een trip geboekt. Samen met een lokale amateur fotograaf zijn we vanaf ’s ochtends 04:00 uur op pad gegaan richting de Angkor tempels. Dit is een zeer uitgestrekt gebied met honderden tempels. De belangrijkste en meest bezochten is Angkor Wat, een prachtige tempel zeker ook om te fotograferen. Het was naar verhouding een duur tripje, maar het was het zeker waard. We leerden enkele zinvolle dingen met betrekking tot het maken van mooie foto’s en bezochten bovendien prachtige tempels onder leiding van deze aardige fotograaf/gids. Een zeer vriendelijke jongen die een prachtig levensverhaal kent. Hij begon ooit als vuilnisophaler, waarna hij na jaren van sparen een eigen tuk-tuk kocht. In de stad rijden vond hij maar eng en echt goed onderhandelen met toeristen kon hij niet. Uiteindelijk kreeg hij na een ritje een simpel digitaal fototoestel van een Amerikaan. Hiermee is hij foto’s gaan schieten en dat leverde hem positief commentaar op. Uiteindelijk is hij op aanraden van veel mensen gaan fotograferen, nadat hij een flinke investering had moeten doen om zijn eigen fotocamera te kopen. Inmiddels maakt hij foto’s die wij verre van zouden associëren met het begrip amateur!
Aangezien het erg heet was en het zonder pauze een onmogelijk lange tempel dag zou worden hebben we tussendoor nog wat uurtjes ‘pauze’ gehad en zijn we het zwembad ingedoken.
Op maandag hebben we de bus naar Bangkok genomen. Dit keer was het eigenlijk een easy ride. Behalve dan de grensovergang bij Cambodja/Thailand. Hier was het even hectisch doordat het gigantisch druk was en snikheet. We moesten dan ook de bus allemaal uit om een stuk met alle bagage te lopen. Eerst een hele administratieve afhandeling bij de Cambodjaanse grens en even later in omgekeerde volgorde datzelfde proces bij de Thaise grens. Vervolgens moesten we nog een uur met de taxi om vanaf de bus stop bij het centrum van Bangkok te komen. Het was inmiddels al weer 17:30 uur en dat was niet de beste tijd om het verkeer door te komen. Wat voor ons direct op viel waren de wegen, soms wel 3 baans breed en bovendien vrijwel egaal geasfalteerd. We betaalden uiteindelijk 40% van de prijs die door de beste man werd genoemd, wat vermoedelijk nog te veel was. Onderhandelen is een vak apart en we worden er allebei steeds beter in, maar daar komen we nog wel op terug. We lieten ons afzetten bij de beruchte Khao San Road en zochten een simpel hostel. Na een Thaise maaltijd zijn we kort over de KSR gelopen, puur ter oriëntatie. Je word continu aangesproken om wat te kopen, het aanbod is eindeloos. Zo moet je er niet gek opkijken als er kraampjes met gebakken schorpioen voor je klaarstaan. Je kunt echt alles kopen, van een nep paspoort tot op maat gemaakte pakken. Tevens werden we steeds gevraagd om een pingpong show te gaan bekijken. Het gaat hier echter om shows waar men zonder batjes speelt en de ballen vanuit alle hoeken maar vooral gaten schijnen te komen. We sloegen dit aanbod dan ook maar resoluut af. Need massaas? Need tuk-tuk? Ping pong Sir? My friend, I can make special price for u! Have a look in my shop. Deze termen klinken onophoudelijk om je heen.

De volgende dag hebben we de knoop doorgehakt voor wat betreft onze laatste week. We zochten naar een meer zon zekere bestemming, het liefst een eiland met goede duik/snorkel mogelijkheden. We vonden na veel speurwerk op het web en het raadplegen van wat reizigers onderweg, de perfecte bestemming in Nusa Lembongan. Een eiland ten Zuid-Westen van Bali op zo’n 4 uur vliegen vanaf Bangkok. Betaalbaar, zonnig, mooie kleinschalige resorts en bovenal een perfecte plek om te duiken/snorkelen met Mantaray’s! Deze friendly giants zijn de laatste dieren op onze grote bucketlist voor deze reis. Het is een grote wens van ons om met hen te duiken. Die droom jagen we graag na, in plaats van hem te bewaren voor later.
We boekten de vliegtickets, waarbij we nog wel even de hulp van de oud-collega’s van Brian nodig hadden aangezien er wederom iets mis is gegaan met de creditcard (een zorg voor later). Daarna was het al weer tijd voor onze volgende activiteit, dit keer op de fiets. De bekende Co van Kessel fietstocht leidde ons door de smalle straatjes van Bangkok en toonde ons wat hoogtepunten van de stad. Een poncho was onderweg helaas wel nodig, maar we zijn inmiddels wat gewend. Een leuke tour, met uiteraard alleen maar Nederlanders. We spraken af om de volgende avond met enkelen van hen te meeten om de wedstrijd te bekijken.
’s Avonds was het tijd om wat souvenirs te scoren, het onderhandelen kon beginnen. Het is een ware sport en het spel wordt steeds opnieuw op dezelfde manier gespeeld. De verkoper noemt zijn prijs, wij doen een bod van zo’n 30% procent. De verkoper toont een product dat hij voor die prijs kan verkopen, dit is voor hem/haar duidelijk te weinig. De term Same Same komt voorbij, alsof andere kraampjes met dezelfde producten eveneens de prijzen hanteert die hij/zij noemt. Uiteindelijk blijkt same same, toch different aangezien je na veel afdingen en eventueel weglopen het vaak voor elkaar krijgt hetgeen je wilt kopen voor minder dan 50% van het startbod mee kunt nemen.
Na weer een Thaise maaltijd nog bekeken om naar het nationale park van Khao Yai te gaan en uiteindelijk een bureau een mailtje gestuurd voor een eendaagse privétour.

Woensdag de 18e was de dag van Nederlands tweede groepswedstrijd. Overdag hebben we wat lokale markten en een shopping centre bezocht. Op de heenweg een tuk-tuk gecharterd die ons voor bijna niets kon brengen als we instemden om langs een stop te gaan. Die stop bleek een shop te zijn waar ongeveer 30 man sterkt je staan op te wachten om een maatpak –overhemd aan je te slijten. 10 minuten binnen kijken was genoeg had de chauffeur gezegd en zonder interesse hebben we dat volgehouden. Na ons marktbezoek echter gingen we met een nieuwe tuk-tuk chauffeur wederom langs een stop, het bleek dezelfde winkel. Wederom dezelfde verkoper leidde ons rond, een beetje gênant was het wel. Uiteindelijk heeft Brian toen toch zijn maten laten opmeten voor een overhemdje, aangezien hij toch wel nieuwsgierig was naar de kwaliteit en het een leuk aandenken vond. ’s Avonds werd het keurig netjes in ons hostel bezorgd. De woorden slim fit en getailleerd bleek men echter niet te hebben begrepen. De volgende dag hebben we toen eigenlijk misbruik gemaakt van een andere tuk-tuk chauffeur. Dit keer was het namelijk niet hij die voorstelde naar een stop te gaan, maar wij. Geen probleem natuurlijk en het schijnt dat men hiervoor 200 baht (omgerekend bijna 5 euro) krijgt. Dit is in de meeste gevallen meer dan de ritprijs zelf. In eerste instantie gingen we toen naar een heel andere shop, dit was natuurlijk niet de bedoeling. We vroegen hem naar de betreffende zaak te rijden en hebben daar het overhemd opnieuw laten aanmeten. Eenmaal buiten bleek de tuk-tuk chauffeur geen stempeltje te hebben gekregen aangezien we al bestaande klant waren. Hij meende toen dat zijn benzine op was… Wij hebben zonder hem ook maar een cent te gunnen toen een andere taxi genomen.

Even terug naar de dag daarvoor, 18 juni de wedstrijd Australië-Nederland. Midden op de Khao San Road hadden wij ons samen met Tessel (inmiddels ook in Bangkok), de Nederlandse fietsmensen van de dag daarvoor en wat andere Nederlanders gesetteld rondom een grote tafel, voor een groot tv scherm.
Net voor de wedstrijd liep het ineens storm, overal leken oranje figuren vandaan te komen. Brian meende een gezicht te herkennen en stond op. Hij bleek het goed te hebben gezien want precies voor het barretje waar wij zaten, stonden Davy (voetbalmaatje) en zijn vrouw Gera. Super gaaf om met hen deze wedstrijd te bekijken. Met wat buckets, een broodje kebab en lachgasballonnen vermaakten wij ons kostelijk gedurende maar ook zeker na de wedstrijd. Na nog even gefeest te hebben met tientallen Nederlanders, zijn we naar de accommodatie van Davy en Gera gelopen. Hier hebben we met op de achtergrond Spanje-Chili, een groot aantal belevenissen van onze beide reizen gedeeld. Toen we weer wifi hadden bleek dat de tour naar het nationale park niet meer te organiseren was op zo korte termijn.
Donderdag hebben we dus uitgeslapen en zijn we na een gezamenlijke lunch naar een hotel gelopen met zwembad op het dak. Voor een vergoeding mochten wij vieren hier zwemmen. Het was goed weer en we hebben hier de hele middag vertoefd. Brian en Davy waren non stop in het water en speelden achtereenvolgens twee aparte spellen. Te weten; Olifantenslurf ringwerpen en vervolgens onderwater jeux des boules. De spelregels van deze niet alledaagse spellen zijn natuurlijk opvraagbaar!
Na deze gezellige middag was het alweer tijd om afscheid te nemen. We besloten om een deel van onze bagage in het hostel in Bangkok op te slaan, aangezien onze terugvlucht naar Nederland vanuit Bangkok zal geschieden. Daarna probeerden we wat te slapen, om alweer om 03:00 uur te ontwaken. We namen een taxi naar het vliegveld waar onze vlucht naar het Balinese DenPasar om 06:15 vertrok. We regelden reeds vervoer vanaf het vliegveld naar het eiland, wat behoorlijk relax bleek. Op het vliegveld namelijk, stond iemand met een bordje met onze namen ons op te wachten en iets verderop stegen we de taxibus in. We reden naar het kustplaatsje Sanur, waar om 14:00 onze fast boat naar het eiland Nusa Lembongan zou vertrekken. Grappig om te zien dat in Sanur nog steeds de voor ons bekende personen werkten. Nog geen jaar terug waren we hier natuurlijk geweest en zo herkenden wij onder andere nog het massage vrouwtje aan het strand.
Over een wilde zee voeren we naar het eiland. We zagen de golven tegen de rotsen klappen. We zagen mensen surfen in de branding (ook dat kan hier) en meerden aan bij een mooi strandje. Eenmaal afgezet bij onze accommodatie maakten we kennis met het bijzonder vriendelijke personeel en trokken onze prachtige bungalow/villa in. We doken het zwembad in om even later, met het zicht op een prachtige zonsondergang, de dag af te sluiten met ouderwets lekker Balinees eten.
Zaterdag hebben we een scooter gehuurd om het eiland te verkennen. We wilden graag het duiken bespreken met een vrouw van een duikschool waarmee we inmiddels al contact hadden gehad. Het eiland is zo klein dat we wel twee of drie keer voorbij de duikschool zijn gereden, simpelweg omdat we niet konden geloven dat we het al gepasseerd konden zijn. Daarnaast zijn er ook behoorlijk wat duikscholen op het eiland, aangezien dat een van de hoofdactiviteiten is. We reden tevens langs de zeewier ‘plantages’. Waarschijnlijk de belangrijkste inkomstenbron van de inwoners van dit eiland. Uiteindelijk vonden we de duikschool en bespraken onze wens om de Manta’s te zien. De beste man was echter niet zo hoopvol gestemd zeker ook doordat de komende dagen slechte duikcondities waren voorspeld. Aangezien het punt om deze waanzinnige dieren te zien, vaak het gebied is waar de kustlijn uit hoge rotsen bestaat. De rotspartijen waar we de dag daarvoor vanaf de boot de golven zo op hadden zien slaan. Hoge golven, flinke stromingen en deining zouden het duiken op die plaats vermoedelijk onmogelijk maken voor de aankomende dagen. We spraken af om contact te houden.
Op ons scootertje waarop we nergens harder dan 25 kilometer per uur rijden, puur om het feit dat de weggetjes dat niet toelaten, reden we door. Bij een piepkleine warung (restaurantje) aten we. Alsof we bij de lokale bevolking in de tuin zaten te eten, met zicht op de zee, prachtig! Bali op zijn best. Iets verderop kwamen we in een gebied vol mangrove, ook dat hebben ze op dit eiland. We konden voor een paar euro samen een bootje huren met kapitein om een uur te snorkelen en vervolgens de mangrove te verkennen. Het snorkelen was prachtig, bijna Fiji waardig zelfs! De kapitein verwachtte geen hevige stroming, maar moest ons na een uur toch een behoorlijk stuk stroomafwaarts oppikken. Hierna zijn we kort door de mangrove gevaren, het was namelijk laag water. Heel gaaf hoe een klein eiland zo divers in natuur blijkt. We zagen nog een blauwe Kingfisher, de voor ons inmiddels bekende vogelsoort.
We genoten op de scooter, het geeft heel veel vrijheid. Met het windje erbij is het heel goed uit te houden. Op de terugweg naar onze bungalow zijn we toen gestopt bij een duikschool die praktisch om de hoek zit. Deze duikschool gaf ons bijna de garantie dat we naar het Manta Point (naam duikspot) zouden kunnen gaan de volgende ochtend. Tevens waren er gisteren enkele Manta’s gespot, dus was men heel hoopvol gestemd. Na enig overleg hebben we toen besloten om voor deze duikschool te kiezen, op voorwaarde dat we wel van te voren zullen horen of we naar de rotsige duikspot kunnen gaan.
Vanavond hebben we lekker hier gegeten, wat gekaart en dit verslag geschreven. Morgen vroeg hopen we dat de condities goed genoeg zijn om te gaan duiken, op zoek naar de Mantaray! Fingers crossed dat het ons gaat lukken deze unieke wezens te ontmoeten.

Al met al zijn we nu al blij met onze keuze voor dit kleine eiland. Het is prachtig weer, er is veel te doen maar we kunnen er ook heerlijk relaxen. Een perfecte bestemming om optimaal te genieten van onze laatste week.

Geniet van jullie weekend, tot (te) snel!

Brian & Claudia

PS: Dit verslag is al enkele dagen geleden geschreven, maar is door problemen bij waarbenjij niet eerder geüpload.