Oost, west, thuis.....
Door: Brian & Claudia
Blijf op de hoogte en volg Brian
30 Juni 2014 | Thailand, Bangkok
Moeilijk om dit unieke levensstijltje te beëindigen. Echter in de wetenschap dat er thuis weer genoeg is om veel energie uit te halen, vertrekken we met opgeheven hoofd.
Na een heerlijke week op het Balinese eiland Lembongan zijn we voldaan, het was fantastisch. Voor een ieder die ooit de kans krijgt een dergelijke reis te maken; doen! Wij helpen iedereen met plezier zoals alle tips van anderen ook ons hebben geholpen. Daarvoor hartelijk dank, ook voor iedereen die ons op welke manier dan ook gesuppord heeft! Nu op naar huis we zijn uitgereisd, voorlopig...
Zondag 22 juni was het tijd om te gaan duiken. En zoals voor elke duiktrip zorgde dat voor een uiterst goede stemming. Het duiken heeft ons de gehele reis nog niet verveeld en dat zal het vermoedelijk ook niet snel doen. Aangekomen bij de duikschool bleek dat de kapitein het veilig genoeg achtte om naar Manta Bay te gaan. De deining zou wel heftig zijn en de dagen daarna zou er dan ook vermoedelijk niet gedoken kunnen worden op deze plek. Samen met een stel uit de Filipijnen namen we plaats in de boot. In een klein halfuur voeren we naar duikspot. De golven onderweg waren ruig, evenals op de plaats waar de boot stopte. Enigszins angstaanjagend was het wel om juist hier, waar hoge golven tegen de kliffen aan beukten, te water te gaan. Net nadat we tot stilstand kwamen zag de kapitein al wat vinnen boven het water uitkomen, een supergoed voorteken! Snel trokken we alle duikgear aan en gingen te water. De deining was onderwater goed voelbaar, maar dat leek de mantas die er niet van schijnen te houden niet afgeschrikt te hebben. Een prachtige duik volgde, waarin we bij elkaar misschien wel 12 verschillende mantarays zagen! Aangezien we doken zaten we wel een behoorlijk stuk onder de gigantische roggen. Zij waren zich namelijk aan het voeden met plankton net onder de oppervlakte. Na ongeveer een half uur de ene na de andere prachtige reus te hebben bewonderd, hebben we ons met de stroming wat mee laten voeren. Of het nog niet genoeg was zagen we de resterende 20 minuten nog een bamboehaai, een grote kreeft en een schildpad. Toen we eenmaal weer boven kwamen scheerde er nog een Manta onder ons door.
Claudia was onderwater helaas zeeziek geworden door de hevige deining. Terug aan wal was ze heel erg duizelig en misselijk en zo hebben we de tweede duik dan ook aan ons voorbij laten gaan. De napret was op deze manier eigenlijk gelijk weg. Claudia die normaal nooit last van zeeziekte heeft.. Achteraf hebben we van menig ervaren duikers/surfers gehoord dat ook veel van hen zeeziek geworden zijn na deze tocht naar mantapoint. En dat allemaal door die deining. Maar alles voor de Manta's!
We hebben hierdoor de rest van de dag in en om onze bungalow geleefd. Brian is 's middags op de scooter wat lichts te eten gaan halen en informeerde naar een dokter.
Ondanks dat het de volgende dag al veel beter ging, wilden we alles uitsluiten. We zijn toen toch naar de dokter gegaan. Een slecht Engels sprekende man verscheen na even te hebben gewacht. Hij bevestigde wat we al dachten en het kwam door de deining onder water. Uiteindelijk kregen we pillen mee om de maag te stabiliseren. Of het aan de pillen lag of niet, maar Claudia was al snel weer de oude.
We zijn toen op zoek gegaan naar de accommodatie voor onze laatste twee nachten in Lembongan. We wilden dit graag verlengen en dat leek te kunnen, een extra nacht werd ons toegezegd. Daarna hebben we met de scooter de overtocht gemaakt via een gammele brug, naar het buureilandje. Dit eiland is nog veel kleiner, maar heeft een prachtige kustlijn met rotsformaties. Clifjumpen ging niet vanwege de hevige stroming maar we hebben wel naar het adembenemende uitzicht zitten kijken. De avonduren spendeerden we bij onze bungalow door wat te lezen en films/series te kijken.
Dinsdag was het alweer tijd voor poulewedstrijd nummer drie. We zijn overdag gaan vissen. Met een lokale vissersboot, met twee van die kenmerkende palen horizontaal langs de boot gespannen, gingen we op pad. Onze kapitein sprak geen woord Engels, maar deed met gebaren voor wat wij moesten doen. Geen hengel, maar een visdraad met wat lood en enkele haken was ons instrument. Na heel wat geduld en op en neer gehaal van de lijn lukte het ons niet om wat te vangen. Claudia dacht even dat ze iets gigantisch aan de haak had geslagen maar bleek vast te zitten aan een stuk koraal. Tijd om te verkassen dus naar een andere stek waar er wellicht wel 'snapper' zou bijten. Plots wees de schipper naar iets recht voor de boot. We keken naar twee grote donkere vinnen, die al heel snel onder water verdwenen. We tuurden het water over op zoek naar een betere glimp. Nog geen 30 seconden later verscheen een hele groep dolfijnen aan de oppervlakte. Aan hun vinnen te zien waren dit duidelijk andere dieren dan zojuist, we zijn nog steeds onwetend wat we precies zagen maar gaaf was het wel.
Na opnieuw geen vis te hebben gevangen op stek nummer twee, zijn we van tactiek veranderd. We gingen over op trollen, een nepvisje achter de boot aan slepen. Wederom geen hengels. Na een half uurtje leek ook dit niets te worden toen het land alweer in zicht kwam. Toen voelde Brian ineens een flinke ruk aan zijn lijn. Binnen no time haalde hij samen met de kapitein toen een mooie tonijn binnen. Eenmaal aan land kregen we veel bekijks, zelfs van de locals die maar wat jaloers leken. We hebben de tonijn naar onze lodge meegenomen en men zou hem 's avonds voor ons bereid. Na de lunch zijn we naar de andere kant van het eiland gereden en hebben we bij een beachclub lekker liggen zonnen.
Tot ons grote verbazing, als niet visliefhebbers, smaakte de tonijn die avond heerlijk. De laatste twee moten hebben we als dank aan het personeel gegeven. Volgegeten hebben we toen een powernappie gedaan alvorens we samen met een ander Nederlands stel en onze vriend van de lodge Nederland - Chili hebben gekeken.
Woensdag hadden we ons voorgenomen om met een georganiseerde snorkeltour vanuit de lodge te doen. We zouden op ons verzoek wederom naar Manta bay gaan en nog twee snorkelpunten bezoeken. Er waren helaas geen mantas te bekennen in de gehele baai en aangezien de twee andere snorkelende Chineesjes het maar wat eng vonden met die hoge golven verkasten we al snel. De andere twee snorkelpunten waren gelukkig wel mooi. Na een snelle douche werden we opgepikt met twee scooters door gasten van de andere accommodatie. Eenmaal gearriveerd bij dit intieme bungalow park op het hoogste punt van het eiland, bleek dat er iets mis was. De meneer die ons had toegezegd dat we eerder konden inchecken had het niet doorgegeven aan mevrouw planning. We hebben toen dus nog een nachtje op een weer ander park geslapen, overigens ook erg mooi. De beachclub was daar op loopafstand en zo hebben we de middag daar liggen bakken.
Donderdag konden we dan eindelijk terecht bij de mooie bungalows bovenop het eiland. Een prachtig uitzicht vanuit het zwembad deed ons besluiten om die middag dan ook niet veel anders te doen dan te zwemmen en van de panorama view te genieten. Wel reden we met het scootertje nog wat snorkel organisaties af, want we wilden heel graag nog een keer proberen de mantas te zien. Uiteindelijk boekten we een speedboot die ons samen de volgende ochtend vroeg zou brengen naar de baai.
Die volgende morgen waren we ruim op tijd op de afgesproken locatie. De kapitein begon zijn praatje over alle snorkelplekken in de buurt. Maar wij gaven al snel aan dat we zoals afgesproken echt alleen op zoek wilden gaan naar de mantas. Een andere kapitein die ons hoorde praten verklaarde ons voor gek. De deining zou veel te heftig zijn!
We hielden voet bij stuk en de kapitein gaf zich gewonnen. Met een noodgang voer hij naar de baai. Hij leek iets te zien, maar keerde toch weer om. We onderzochten wel drie keer de baai maar zagen geen teken van leven. Op goed geluk zijn we toen maar middenin de baai het water in gesprongen. We hadden onze duikbril nog nauwelijks recht gezet of hij wees recht voor ons. Daar kwamen twee mantas op ons af! Een van hen zijn wij een tijdje gevolgd, althans dat probeerden we. Ze zijn niet bij te houden, maar steeds keerde de Manta en kwam weer langs ons zwemmen. Super gaaf, zeker omdat we als enige snorkelaars in het water lagen. Zo genoten we zeker drie kwartier van in totaal 5 tot 7 verschillende mantas. Toen er andere boten arriveerden en we door enkele kwallen waren gebeten, besloten we weer op de boot te klimmen. Het bleek achteraf heel goed getimed, er was na ons slechts 1 boot die een glimp had kunnen opvangen van de mantas! Je moet dus zelfs hier veel geluk hebben om de prachtige dieren te zien. Met een glimlach van oor tot oor hebben we de foto's en filmpjes bekeken, zeer waardevolle herinneringen! 'S Middags onder een strak blauwe hemel liggen zonnen. Aan het einde van de middag zijn we toen naar de lokale school gereden. Op het naastgelegen 'voetbalveldje' heeft Brian zich toen ruim een uur in het zweet gewerkt samen met jongens van alle leeftijden. Een veld kon je het niet echt noemen, want gras was amper zichtbaar, sommige delen bestaan zelfs uit beton. Na vier maanden zonder bal aangeraakt te hebben was de conclusie simpel. De wil om te winnen is er nog onverminderd, scoren gaat makkelijker dan verdedigen en schoenen tijdens het voetbal zijn van onschatbare waarde. Als verliezend team, maar wel als topscorer bedankte hij de jongens en mannen die graag shirtje wilde ruilen. Dat zat er echter niet in, Nederland ligt namelijk op titelkoers! Ook hier worden we als echte kanshebber gezien, daar de Nederlandse vlag naast de Argentijnse en Braziliaanse wappert.
Zaterdag werden we opgehaald om terug naar het vaste land van Bali te gaan. Maar niet voordat we nog wat uurtjes van de zon genoten langs het zwembad. Terug in Sanur namen we een taxi richting ons hotel, dat we online hadden geboekt. De taxichauffeur scheen alleen nog nooit van dit hotel gehoord te hebben en wist ook niet waar hij naar toe moest. Na een speurtocht waarbij hij menig collega om hulp vroeg en uiteindelijk het hotel aan de telefoon kreeg, lukte het toch om ons op de juiste plek te droppen. Overigens een net hotel, zelfs een klein zwembadje. Na het eten bij een kraampje langs de weg trok Brian dan ook nog wat baantjes.
Gisteren zijn we vroeg vanuit Denpasar via Singapore terug naar Bangkok gevlogen. We waren ruim op tijd op het vleigveld aanwezig, zoals altijd, maar zaten bij de verkeerde gate. De rij voor ons die langzaam kleiner werd, bleek voor een hele andere vlucht. Dat merkten we pas toen Brian ineens door een van de speakers hoorde; 'Final call De Winter - Claudia'. Wat zenuwachtig zijn we toen naar onze gate gesneld, gelukkig net op tijd. In Bangkok stonden al onze spullen gelukkig nog. Het was noodweer, wat ons weerhield van een bezoek aan de skybar. We hebben wat gegeten en zijn ons toen langzaam op gaan maken voor de wedstrijd Nederland - Mexico. Samen met een Nederlands stel uit Harderwijk en een Australisch stel dat voor Nederland zou juichen schoven we aan in de bar waar we eerder succes boekten tegen Australië. Het was bloedstollend en we waren dan ook buiten zinnen toen Wesley eindelijk een bal goed raakte. Even later ging het dak er natuurlijk af na de 2-1. De laatste avond goed afgesloten met een paar buckets op de Khao San Road.
Vanochtend redelijk vroeg wakker geworden. Wat doe je nou op zo'n laatste ochtend? We hebben een snake farm bezocht en zijn vervolgens nog op souvenir jacht gegaan. De mooiste souvenir kocht Brian voor zichzelf en zal binnenkort in zijn kamer prijken.
Inmiddels zitten we bij de gate, dit keer de goede. Om 18:50 lokale tijd vertrekken we om via Hongkong huiswaarts te keren.
Het is een prachttijd geweest, waar we vol trots over kunnen vertellen en op terug kunnen kijken. Het zal wel even moeilijk worden, het is nu echt klaar. Gelukkig weten we dat er thuis een heleboel lieve mensen blij zijn ons weer te zien en andersom. We gaan vol energie een nieuwe periode tegemoet.
Nogmaals dank aan alle trouwe lezers, we zien jullie snel!
Dikke knuffel,
Claudia & Brian
-
30 Juni 2014 - 15:33
Gerard Lexmond:
Kanjers,
Wat een geweldig verhaal weer, ik heb ze gedurende jullie reis allemaal gelezen en er enorm veel plezier aan beleefd. Ik ben wel weer erg blij dat we morgen elkaar zien, goede reis en tot morgen.
Gerard Lexmond -
30 Juni 2014 - 16:31
Jolanda :
Een hele goede reis!!
xx -
30 Juni 2014 - 19:13
Lotte:
Goede reis en tot snel!!! xxx
-
30 Juni 2014 - 20:01
Monique Van Wnden:
Hey Brian en Claudia,
Dan zal ik het op de valreep maar bekennen......ook ik heb al jullie verslagen met veel plezier gelezen. Wat een geweldige reis hebben jullie gemaakt. Als jullie dit lezen zijn jullie al weer thuis. Ook weer fijn! Maar de herinneringen aan jullie reis samen kan in ieder geval niemand jullie meer afnemen.
Groetjes,
René en Monique van Winden -
30 Juni 2014 - 22:47
Oma V.d.Sek:
Dag lieverds,
Ik zal blij zijn als jullie zelf en met alle bezittingen weer veilig thuis zijn.
Ik ben helaas niet op Schiphol, maar zal jullie wel vlug zien, en
ondanks al het geschrevene toch nog wel veel horen.
Liefs en een kus, Oma..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley