Only leave footprints, create memories,take photos

Lieve allemaal,

De zon is inmiddels onder, onze belagers zijn bijna verdwenen. We hebben het nog steeds reuze naar onze zin in een land dat zo ongeveer het tegenovergestelde is van onze eerste bestemming. Die belagers zijn ogenschijnlijk kleine (prikkende) zandvliegjes, waar wij helaas de afgelopen dagen kennis mee hebben moeten maken. Daar tegenover staat dat wij een Kiwi hebben gezien, de vogel die symbool staat voor Nieuw-Zeeland, de bevolking noemt zich zelfs naar deze vogel. Inmiddels zijn we ruim een week verder sinds ons laatste verslag, hoog tijd dus voor een nieuwe uiteenzetting van al onze belevenissen.

Maandag, de dag dat het slechte weer definitief Nieuw-Zeeland verliet. De grijze wolken waren opgetrokken en hadden ervoor gezorgd dat de hevige regenval was gestopt. ’s Ochtends na facetime contact met het thuisfront leek het erop dat het een prachtige dag zou worden qua weer, echter kwam de bewolking deze keer in de vorm van de witte variant snel terug. Gelukkig regende het niet meer maar, Bri & Claud don’t like clouds. Vanaf Timaru zijn we naar Oamaru gereden. Een plaats waarop weerszijden van de kust twee verschillende pinguïn kolonies bivakkeren. Om de blue pinguïns te zien, de kleine variant dien je een kaartje te kopen en in een stadion plaats te nemen en te hopen dat er een paar aan land komen. Hier voelden we weinig voor en hebben ervoor gekozen om de andere kolonie, een geeloog pinguïn kolonie dus de voorkeur te geven. De pinguïn die erg schuw is komt vaak net voor zonsondergang aan land werd ons verteld, zolang zij geen gevaar zien. Vervolgens brengen ze de nacht door aan land (in duinen en bosjes) om net voor zonsopgang weer de zee in te gaan. We waren rond een uur of twee op het verlaten strandje vol zeeleeuwen. Na een korte strandwandeling tussen slapende zeeleeuwen zag Claudia in de verte ineens iets wits uit het water komen. Het bleek de buik van een yellow eyed pinguin. Uiteraard konden we het niet laten om van dichtbij te gaan kijken, maar de pinguïn hield zich verscholen in een bosje. Vervolgens was de temperatuur zo opgelopen dat we besloten in de plaatselijke supermarkt wat Corona’s te halen. Deze hebben we in onze campingstoeltjes opgedronken op een cricketveld. Toen er plotseling een man kwam vragen of we onze camper wilde weghalen, bleek dat we fout hadden geparkeerd. De duidelijk geagiteerde man wees ons erop dat de Council ons hiervoor een ticket zou geven, die we tot op de dag van vandaag nog nergens hebben mogen ontvangen gelukkig. We houden ons netjes aan de regels, met alles nouja bijna dan. Er was ons gevraagd met onze gehuurde campervan geen grindpaden te betreden langer dan 500 meter, afgelopen week reden we op een grindpad die enkel begaanbaar zou zijn voor 4-wheel drives. De meeste campgrounds die wij bezoeken liggen nou eenmaal aan kilometers lange grindpaden. Daarnaast besparen we soms op de campfees die je zelf in een brievenbus moet doen als er geen campingbeheerder is. Uiteraard doen we alles vanuit de gedachte: Only leave footprints, only create memories and only take photos.
’s Avonds leek het er lang op dat de door ons gespotte pinguïn zijn vrienden had ingelicht en er geen een zou komen. Een aantal mensen naast ons had inmiddels rechtsomkeert gemaakt toen wij toch nog getuigen waren van het aan land komen van twee andere pinguïns. Surfend op hun buik spoelen ze aan en vervolgens maken ze waggelend hun weg over het strand.
Dinsdag stond in het teken van relaxen in en rond Dunedin. We hebben daar al snel besloten een ronde te maken over het schiereiland Otago Peninsula. Een prachtig natuurrijk eiland met als hoogtepunt de Sandfly bay. Na een volle ronde over het eiland waar we onder meer enorm veel zeeleeuwen en een paar grote albatrossen zagen besloten dat we nog even naar het centrum gingen om een verrekijker te kopen. Daar vergaten we bij het uitrijden van de parkeergarage even dat we een high-top campervan hebben, gelukkig geen schade! We reden terug naar Sandfly Bay, zonder verrekijker, om hier de nacht wild parkerend door te brengen. Hier zagen we wederom drie pinguïns. Dat we overigens geen verrekijker vonden mag een wonder genoemd worden. In de winkel die letterlijk Warehouse heet, verkocht met alles van een wasknijper tot aan complete vishengels en van M&M’s partybags(die hier trouwens iets puurder van smaak zijn) tot tampons, maar dus geen verrekijkers. Gelukkig heeft onze camera een goede zoomfunctie, waardoor ook de schuwe pinguïns goed op de foto staan!

Woensdagochtend hebben we het winkelcentrum van Dunedin verder verkend. Zowel Claudia als Brian hebben inmiddels allebei een favoriete winkel, de eerste kleding is aangeschaft! Daarna zijn we de weg weer op zijn gegaan richting het westen. De nacht brachten we door op een camping in Alexandra.
Op donderdag vervolgden we onze weg naar Queenstown, waar we net na de middag aankwamen. Op de weg naar het centrum zijn we langs het bungeejump centrum gegaan. Tof om te zien hoe mensen hier naar beneden springen, met onder hen een rivier. Beseffend dat we hier keken naar de lage sprongvariant besloten we dat dit niet echt iets voor ons was. Respect voor diegene die de Nevis bungy hebben gedaan (hoge variant van +- 134 meter). Queenstown is een leuke stadje dat naar onze mening de uitstraling van een echter wintersport dorp heeft, want voor een stadje is het eigenlijk te klein. Het hele centrum is vol met pandjes waarin wordt voldaan aan een centrale behoefte; vermaak of smaak van de toerist. Na een ietwat ongemakkelijke zoektocht naar een parkeerplaats gingen we op pad om te kijken naar de mogelijkheden om te mountainbiken. We kwamen er achter dat er hier voornamelijk parcours waren te vinden voor de echte downhill cracks en daarnaast een ‘easy cours’ buiten het dorp. Aangezien we liever onze eigen route bepalen, zoals we dat ook met ons campertje doen hebben we besloten het mountainbiken uit te stellen tot later tijdens onze reis. Wel hebben we toen gezocht naar een passend alternatief. In de hoofdstad van de adrenaline hebben we in raften toen een geschikte activiteit voor de dag daarna gevonden. Hierna zijn we gaan discgolfen in het plaatselijke park. We sloten de dag af met het eten van een Fergberger, de burger specialiteit van Queenstown die ons ook door menig vriend/vriendin werd aangeraden. Je moet er zeker even voor in de rij staan (zelfs om 10:30 uur staat hier een rij), maar dan heb je ook wat, heerlijk!
Vrijdagochtend was vroeg, koud en ook wel spannend. Nadat we ons even verderop in wetsuits hadden gehesen zijn we met een gammel busjes over een bergpad met magnifiek uitzicht naar de Kawarau rivier gereden. Hier werden de laatste instructies gegeven alvorens we met 6 personen en een gids in een raft sprongen. Het stralende weer en het actieve peddelen zorgde er al snel voor dat van kou geen sprake meer was. In een bijna twee uur durende afdaling, met 3 buitengewoon spectaculaire sectors (plaatsen op de river met een eigen naam en een cijfer qua moeilijkheid/spektakel) kwamen we beneden aan. Onderweg filmden we een stuk van onze afdaling, met de zoals we nu zeker weten goedwerkende en waterdichte Gopro. Na een verfrissende douche en een korte lunch is Claudia weer achter het stuur gaan zitten om het eerste stuk richting Milford Sound te rijden. Ruim over de helft parkeerden we de camper op een basic camping langs een van de vele blauwe meren, gevuld met voornamelijk smeltwater. Wat laatste zonnestralen van de dag en een zelf bedacht stenengooi spel hielden ons het einde van de middag in opperste stemming bezig.
Een weg van bijna 4.5 uur, enkele duizenden schapen en honderden herten en een handvol roofvogels, een chauffeurswissel en een volle tank verder arriveerde we vervolgens zaterdag. Een prachtige uithoek van het land, met geweldige natuur in de vorm van uitloper van de zee omringd door reusachtige bergen die vol staan met loofbomen. In de lodge waar we ditmaal betaald overnachtten boekten we een kayaktour voor de volgende ochtend.
Brian bleek iets te lang voor de stuurpositie in de kayak (achter), waardoor Claudia de honneurs als kapitein waarnam. In een groep van 3 andere kayaks, waarvan een bemand met gids zijn we bijna 3 uur door Milford Sound gevaren. De zichtbare erosietekeningen van de bergen, de besneeuwde sneeuwtoppen, de watervallen en ook nog een zwemmende zeeleeuw naast onze boot, het was het verre rijden waard. Enkels vol met beten van de sandfly’s moesten we maar voor lief nemen. Nadat we ons voorafgaand gesmeerde lunchpakket wat we tijdens het kayakken natuurlijk niet konden wegwerken maar wel hadden meegenomen hadden verorberd, startte de weg terug richting Queenstown. Een wijs man zei ooit er lijden meer wegen naar Rome, niet naar Milford Sound dus… Net voor Queenstown stopten we op een onbetaalde camping aan het Lake Wakatipu. Met kurkdroog aangespoeld hout was het bouwen van een mooi kampvuur een mooie afsluiter van de dag. Op zondag hadden we weer even internet, wat ervoor zorgde dat Brian zag dat zijn voetbalmaten een super prestatie hadden geleverd tegen Soccerboys. In Queenstown hebben we vervolgens de overweging gemaakt om wederom een hoogtepunt van het Zuidereiland, Mount Cook, wat niet op onze route ligt te gaan bezoeken. Na het opvragen van meerdere weersvoorspellingen hebben we gekozen om deze hoogste berg van het land in dit geval rechts te laten liggen. We zijn verder gereden richting Wanaka. Aldaar beklommen we via een uitzichtrijke track de Mount Iron. Tevens liepen we even verderop een korte wandeling langs het Lake Wanaka, een weg die leidde naar een Winery. Grote velden met druiven, met daarboven een prachtig vrijstaand landhuis waar wijn geproefd kon worden. De witte wijnen die zelfs geïmporteerd worden naar drie plaatsen in Nederland konden ons bekoren. Op een door bomen beschutte camping langs de mond van Lake Wanaka brachten we de nacht door. Een nacht waarin ons campertje het zwaar had te verduren in ernstige rukwinden vol regenval. Vanochtend zijn we na enige vertraging vlak voor het plaatsje Haast (hoe controversieel), waar een weg was afgesloten wegens hevige steenval, doorgereden richting het gletsjergebied aan de westkust. Hier in Fox Glacier, hebben we een wandeling gemaakt naar de voet van de gelijknamige gletsjer. Daarnaast hebben we bij Lake Matheson ook nog een wandeling gemaakt en zagen dankzij een heldere middag in de weerspiegeling van het meer toch nog de besneeuwde toppen van Mount Cook! Na al dat gewandel van de afgelopen twee dagen vonden we beiden dat we een etentje buiten de deuren van onze vierwieler verdiend hadden. In een schattige Saloon, genaamd Cook Sadle bestelden we een lokale favoriet Fish & Chips (Claudia) en uiteraard de Spareribs (Brian). Er zijn plaatsen waar Brian spareribs heeft gegeten en dat zijn er een heleboel, maar deze krijgt een plaatsje op zijn podium, wat een overheerlijke ribs!

Nu is het tijd om de apparatuur weer op te gaan laden op deze van stroom voorzienende camping en tevens onszelf weer op te gaan laden voor morgen. Een dag die in het teken zal staan van Franz Josef Glacier, een 12 kilometer lange gletsjer! Wij wensen jullie een fijne dinsdag toe!

Een dikke knuffel,

Clau & Bri