Bye bye New-Zealand

Opnieuw berichten wij jullie vanaf een vliegveld. Het is lastig om nu al te spreken van een volledig geslaagde reis terwijl we nog zoveel voor de boeg hebben. Maar wat zeker is, is dat wij Nieuw-Zeeland als fantastisch hebben ervaren en iedereen zullen adviseren om hier eens naar toe te gaan. Het was een maand vol avontuur, plezier, mooie natuur en samenzijn. Dat samenzijn zal in het vervolg van onze reis wellicht ontpoppen tot ook het ontmoeten en nadere kennis maken met anderen backpackers/reizigers/locals. Nieuw-Zeeland hebben we echt met z’n tweeën ontdekt, het was overweldigend. Het lijkt er nu echter op dat ons geluk hier wat afneemt en daarom zijn wij ook zeker niet rauwig dat wij vanavond alweer een nieuwe bestemming bereiken. Ditmaal is onze eindbestemming Fiji.

Maandagochtend begon met stralend weer en een dode muis, wij waren hier heel blij mee. Na een afscheid zonder plechtigheid, zijn wij via een hobbelig grindpad naar Totaranui gereden. Deze plaats ligt in het Abel Tasman National park en is zo ongeveer de enige camping die met de auto te bereiken is binnen dit park. Kijkend naar het goudkleurige zand, de weerspiegeling van de zon in de heldere zee, was het besluit om een middagje niets te doen snel gemaakt. ’s Avonds konden we weer eens douchen, wel koud dit keer.
Dinsdag hebben we een wandeling gemaakt, vanuit Totaranui naar Anapai Bay. De prachtige baaitjes (vol met wildlife) deden ons alleen maar meer hunkeren naar al het moois dat Fiji zal brengen. Doordat het een bergachtig gebied is, merkten we al snel dat de zon zich slechts op enkele stukken van het park liet zien. Na onze wandeling was het dan ook maar beter om dat mooiere weer op te gaan zoeken en het park dus alweer te verlaten. Onderweg zijn we gestopt om voor de jarige Helga een verjaardagswens in te spreken en te versturen. Nadat we wegreden vanaf de parkeerplaats van de publieke bibliotheek (gratis wifi), hoorden we een hoge, piepende toon. Het leek op het geluid dat je hoort als iemand stenen aan het slijpen is. Het geluid deed ons besluiten om zo snel mogelijk een garage op te zoeken en die vonden we gelukkig een kleine 10 kilometer verderop. Er was snel iemand bereid om voor ons te kijken wat het probleem was. Toen de camper eenmaal op de brug stond bleek het probleem een steentje te zijn geweest dat in een van de wieldoppen was blijven hangen. Eigenlijk verbazingwekkend dat we dit dus slechts een keer hebben meegemaakt terwijl wij zo ongeveer iedere dag op grindpaden reden. Terwijl Brian de auto nog wat verder de brug op reed schoot het steentje er kennelijk al uit, eigenlijk was het selfservice dus. De reparateur moet gedacht hebben, voor niets gaat de zon op. Nu was dat in ons geval in Nieuw-Zeeland dan ook wel waar, want op enkele spetters na hebben we geen regen gehad in een maand tijd! Betalen was echter toch vereist, al was ons probleem gelukkig verholpen. Later zou onze verhuurder de servicekosten netjes vergoeden☺
We zijn doorgereden naar Nelson, een kustplaats waar naar het scheen altijd de zon schijnt. Dit bleek waar, want in de dagen dat we hier geweest zijn was het aldoor zonnig. Op de parkeerplaats van de i-Site hebben we gratis kunnen overnachten. De volgende morgen hadden we het plan om een fietstochtje te maken. Relaxt rondrijden, af en toe stoppen voor een hapje en een drankje afwisselend met wat fanatieker fietsen door wat beren te ‘beklimmen’. Al snel bleek echter dat het vooral het laatste zou worden. Achteraf gezien hebben we een heuse mountainbike track afgelegd van ruim 45 kilometer, waarvan ruim 20 bergop. In dit geval bestond zelfs het hele pad uit grote keien, boomwortels, bladeren, modder en nog meer scherpe stenen. Er was ons toegezegd dat we ongeveer 4 uur zouden fietsen en tussendoor tijd zouden hebben voor een lunchbreak op een mooi uitzichtpunt. Dat mooie uitzichtpunt verscheen, echter pas rond de klok van 18:00 uur ’s avonds. We waren toen al twee lekke banden, wat woordenwisselingen een turbo pauze en uren ploeteren verder. We moeten namelijk aantekenen dat we al om 10:30 uur ’s ochtends op de fiets stapte. Eenmaal boven was het zaak om snel wat foto’s te maken en zo snel mogelijk naar beneden te rijden, aangezien het rond de klok van 20:00 uur donker wordt in Nieuw-Zeeland. De afdaling was zo mogelijk nog bizarder qua omstandigheden. Steile haarspeldbochten en smalle paadjes vol scherpe stenen. Dat we uiteindelijk zonder schrammetje beneden kwamen mag eigenlijk een wonder worden genoemd. We hadden echter nog wel wat kilometers voor de boeg bleek toen, in het donker, met een achterband van Brian die meer leeg dan vol was. Na deze inspanning, die de avond zelf en de ochtend daarna aanvoelde alsof we een marathon hadden gelopen hebben we onszelf beloond met hamburgers. Niet in een burgertent die ook hier uiteraard aanwezig zijn, maar Claudia kon het opbrengen om nog zelf alles te gaan klaarmaken. Grote klasse natuurlijk, zeker na deze tocht die door menig man ongetwijfeld niet met succes was volbracht. Toen we ons verhaal deden bij de verhuurder van de fietsen bleek hij Nederlands te zijn, in plaats van empathie te tonen en te denken in oplossingen koos hij ervoor om te vragen waar we die nacht zouden slapen. Niet een erg tactisch moment om proberen te verkopen, waarmee hij zichzelf en zijn bedrijfje zeker zal trakteren om een enkele review hier en daar op het internet.
’s Nachts werden we wakker, weer een muis? Het leek erop… Gelukkig bleek de dag daarna dat we geen enkele sporen konden vinden, het moet dus iets buiten de camper geweest zijn.
Vrijdag hebben we geshopt in Nelson, wat zeker een leuk stadje is om te bezoeken als je in Nieuw-Zeeland bent. Zowel Claudia als Brian slaagden hier voor nog enkele aanwinsten. We reden vervolgens door naar Hanmer Springs. Deze plaats die op de route richting het vliegveld ligt onderscheidt zich voornamelijk doordat het een park met thermale baden heeft. Aangezien het zo mooi weer was, de kust inmiddels onbereikbaar en de rivieren te koud beloonden we onszelf door dit relax paradijs te bezoeken. Het was tevens een manier om de laatste spierpijn van het fietsen op te lossen. Natuurlijk was Brian niet zo verstandig om de instructies van alle baden door te nemen, waardoor hij na het bezoeken van een modderbad tot een droevige ontdekking kwam. Zijn ring van opa en oma was van zilver verkleurd in iets dat het meest op brons lijkt. Hij is nu gelukkig weer wat bijgekleurd, maar een zilverpoetser zal hier of daar nog wel gevonden moeten worden.Na dit ontspannende uitje zijn we naar een camping gegaan waar er tijd was om al onze kleding te wassen en te drogen, zodat alles fris in de tas kan.
Zaterdag reden we de resterende 150 kilometer naar Christchurch waar vandaag (zondag) onze vlucht zal vertrekken. Het mooie weer van de afgelopen dagen sloeg om en we waanden ons heel even in Nederland. Christchurch is een stad die voor het grootste gedeelte nog in wederopbouw is sinds de aardbeving van een tijd terug, dit is nog goed te zien. Toch herbergt het enige winkelcentra die we hebben bezocht. In een van die centra hebben we bij een klein reisbureau onze eerste overnachting voor Fiji geboekt alsmede onze bootovertocht naar Mantaray Island. Op dit eiland zullen wij namelijk vanaf dag 2 verblijven, vanwaar we ook onze duikcursus zullen doen. Het is afhankelijk van hoe snel wij het duiken oppakken hoelang de cursus zal duren, minimaal 3 maximaal 4 dagen.
We wilden vervolgens bij een camerawinkel nog wat navragen over onze gopro. Brian ging richting de auto en kwam daar tot de ontdekking dat deze nergens te bekennen was. In alle haast zijn we in de auto gestapt om terug naar Hanmer Springs te rijden, 150 km heen en weer terug. Door een fout(je) hadden we de camera namelijk in het zwemparadijs vergeten, gelukkig kwamen we er op tijd achter. Waar we nog meer geluk mee hadden, was dat de eerlijke vinder de camera had ingeleverd bij de receptie. Al met al goed afgelopen dus maar zeker even schrikken, dit had een dure tegenvaller kunnen zijn, maar ons geluk hier was toch nog niet op!
In het donker, in de regen zijn we toen vanaf daar ook maar direct weer terug gereden naar Christchurch. Dat men de ruitenwissers hier bijna nooit nodig heeft bleek wel, daar het zicht niet bepaald beter werd als we die dingen aan hadden staan. Gelukkig arriveerden we veilig en wel, terug in Christchurch en vonden we een camping vlakbij het vliegveld. ’s Nachts werd hier de klok een uur teruggezet, wat inhoud dat het tijdverschil inmiddels is teruggebracht tot 10 uur met Nederland. Het betekende tevens dat wij een uur extra hadden om vanochtend de camper op te ruimen en onze backpacks weer in te pakken. Met de extra kleding en een tosti-ijzer (Brian kon het niet laten) dat mee moet, zijn we nu nog zwaarder bepakt, maar het is gelukt. Het inleveren van de camper was slechts een formaliteit.

We hebben 5.462 kilometer schadevrij gereden, hebben prachtige landschappen gezien, toffe dingen gedaan en genoten van de vrijheid en (on)gemakken die het leven in en rond een camper van met zich meebrengt. We zullen alle waardevolle herinneringen aan dit geweldige land meedragen en alle waanzinnig foto’s nog heel vaak terugkijken. New-Zealand you were great!

Nu is het tijd om de unieke (onderwater)wereld van Fiji te gaan bewonderen. Van een camper naar eilandjes zonder wegen en winkels, we kijken er naar uit.

We hopen jullie snel weer te kunnen berichten. Een goede nieuwe week!

X van ons